غزل شماره ۳۸۸ حافظ: بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن

متن غزل شماره ۳۸۸ حافظ

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۸۸ حافظ

بهار و گل طرب‌انگیز گشت و توبه‌شکن
به شادی رخ گل بیخ غم ز دل برکن

بهار و گل شادی‌افزا شد و توبه‌ای را که مستان برای ننوشیدن باده کرده بودند، شکست. تو هم به شادکامی چهره گل غم را از دل ریشه برکن.

رسید باد صبا غنچه در هواداری
ز خود برون شد و بر خود درید پیراهن

نسیم بهاری وزید و غنچه به هواخواهی و شوق واله و از خودبی‌خود گشت و جامه بر خود چاک زد و شکفت.

طریق صدق بیاموز از آب صافی دل
به راستی طلب آزادگی ز سرو چمن

از آب پاکدل روشن راستی و صفا را فراگیر و از سرو چمن به حقیقت آزادگی و وارستگی را بجوی که با تهیدستی آزاده است و همیشه سبز و خرم باشد.

ز دستبرد صبا گرد گل کلاله نگر
شکنج گیسوی سنبل ببین به روی سمن

از هنرنمایی و شیرینکاری نسیم صبا بر روی گلبن، زلف افشان گل را ببین و چین و شکن موی سنبل را بر رخسار یاسمن تماشا کن.

عروس غنچه رسید از حرم به طالع سعد
به عینه دل و دین می‌برد به وجه حسن

غنچه عروس‌وار از سراپرده با اختر مسعود و بخت نیک به در آمد و آشکارا دل و دین ما را با چهره زیبا به طریقی نیکو می‌رباید.

صفیر بلبل شوریده و نفیر هزار
برای وصل گل آمد برون ز بیت حزن

آوای بلبل واله و آشفته و خروش هزار آوا برای رسیدن به وصال گل از اندوه‌سرای زمستانی برخاست.

حدیث صحبت خوبان و جام باده بگو
به قول حافظ و فتوای پیر صاحب فن

منبع: دیوان حافظ به کوشش خلیل خطیب رهبر.