غزل شماره ۳۸۴ حافظ: می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۸۴ حافظ

می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان
هجران بلای ما شد یا رب بلا بگردان‌

ای محبوب، در آتش جدایی تو می‌سوزم، دست از ستمکاری بردار؛ دوری از یار سبب گرفتاری جان ما شد، خدایا، این رنج را از ما دور کن.

مه جلوه می‌نماید بر سبز خنگ گردون
تا او به سر درآید بر رخش پا بگردان

ماه بر پشت اسب سبزرنگ آسمان خودنمایی می‌کند، برای اینکه او را از پای درآوری بر رخش اسب رستم سوار شو.

مرغول را برافشان یعنی به رغم سنبل
گرد چمن بخوری همچون صبا بگردان

گیسوی پر پیچ و تاب را افشان کن، یعنی برخلاف میل گل سنبل، مانند باد صبا بر پیرامون گلزار بوی خوش پراکنده ساز.

یغمای عقل و دین را بیرون خرام سرمست
در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان

برای تاراج عقل و دین، با ناز سرمستانه قدم به بیرون بگذار، گوشه کلاه را همچون بزرگان کج نهاده و دامن قبا را به چرخش درآور.

ای نور چشم مستان در عین انتظارم
چنگ حزین و جامی بنواز یا بگردان‌

ای روشنی دیده عاشقان سرمست، چشم به راه هستم. یا با آوازی حزین چنگ بنواز یا ساغر باده را به گردش درآور.

دوران همی‌نویسد بر عارضش خطی خوش
یا رب نوشته بد از یار ما بگردان

دست روزگار بر صفحه چهره‌اش در حال نگاشتن خط سبز زیبایی است؛ خدایا، سرنوشت بد را از یار ما دور بدار.

حافظ ز خوبرویان بختت جز این قدر نیست
گر نیستت رضایی حکم قضا بگردان‌