غزل شماره ۳۸۳ حافظ: چندان که گفتم غم با طبیبان

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۸۳ حافظ

چندان که گفتم غم با طبیبان
درمان نکردند مسکین غریبان

هر چقدر که غم دل خود را با طبیبان درمیان گذاشتم، غریبان مستمند را درمان نکردند.

آن گل که هر دم در دست بادیست
گو شرم بادش از عندلیبان

به آن گلی که هر لحظه در دست اختیار نسیم قرار می‌گیرد، بگو که از روی بلبلان عاشق خجالت بکشد.

یا رب امان ده تا بازبیند
چشم محبان روی حبیبان

خدایا، فرصت و مهلت بده تا چشم عاشقان بار دیگر روی معشوقان را ببیند.

درج محبت بر مهر خود نیست
یا رب مبادا کام رقیبان

مُهرِ صندوقچه دوستی بر جای خود قرار ندارد. خداوندا، مبادا که مدعیان با دستبرد زدن به آن به کام و مراد خود رسیده باشند.

ای منعم آخر بر خوان جودت
تا چند باشیم از بی‌نصیبان‌

ای توانگر، آخر تا کی و تا چند ما از آن‌هایی باشیم که از سفره کرم تو بهره‌ای نبردند؟

حافظ نگشتی شیدای گیتی
گر می‌شنیدی پند ادیبان