غزل شماره ۳۷۷ حافظ: ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۷۷ حافظ

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم

ما یک شب دست دعا به درگاه خدا بلند کرده و اندوه دوری تو را به نحوی چاره‌جویی می‌کنیم.

دلِ بیمار، شد از دست، رفیقان مددی
تا طبیبش به سر آریم و دوایی بکنیم

دلم که بیمار عشقست از دست رفت. دوستان کمک کنید تا پزشک به بالینش آورده، او را مداوا کنیم.

آن که بی جرم برنجید و به تیغم زد و رفت
بازش آرید خدا را که صفایی بکنیم

آن کسی که بدون سبب و بی‌گناه از من رنجیده‌خاطر شده و با شمشیر جفا مرا بیازرد و رفت، از برای خدا او را برگردانید تا با هم آشتی کنیم.

خشک شد بیخ طرب راه خرابات کجاست
تا در آن آب و هوا نشو و نمایی بکنیم

ریشه سرخوشی و شادابی خشکید. راه میخانه کدام طرف است تا در آب و هوای مساعد آن روییدگی و بالیدگی کنیم.

مدد از خاطر رندان طلب‌ ای دل ور نه
کار صعب است مبادا که خطایی بکنیم‌

ای دل، از ضمیر باطن آزادگان کمک بگیر وگرنه در کار سختی که پیش رو داریم مبادا خطایی از ما سر بزند.

سایه طایر کم حوصله کاری نکند
طلب از سایه میمون همایی بکنیم

سایه کم‌ظرفیت مرغ نحیف، مفید واقع نمی‌شود. باید به دنبال سایه خجسته و مبارک همای سعادت باشیم.

دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست
تا به قول و غزلش ساز نوایی بکنیم