غزل شماره ۳۶۹ حافظ: ما ز یاران چشم یاری داشتیم

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۶۹ حافظ

ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

ما از دوستان انتظار کمک و توقع مساعدت داشتیم، اما آنچه را که گمان می‌کردیم نادرست بود.

تا درخت دوستی بر کی دهد
حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

برای اینکه ببینیم درخت دوستی چه وقت به بار خواهد نشست و ثمره خواهد داد، این زمان همت کردیم و تخم دوستی افشاندیم.

گفتگو آیین درویشی نبود
ور نه با تو ماجرا‌ها داشتیم

قیل‌وقال و سروصدا رسم وارستگی نبود وگرنه ما با تو جنگ و جدال‌های بسیار داشتیم.

شیوه چشمت فریب جنگ داشت
ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم

طرز نگاه و حالت چشم تو یک نوع نیرنگ جنگی در خود داشت، ما به اشتباه آن را نگاهی آشتی‌جویانه تصور کردیم.

گلبن حسنت نه خود شد دلفروز
ما دم همت بر او بگماشتیم

نهال زیبایی تو خودبه‌خود چنین زیبا و دلپذیر نشد، بلکه ما اراده و عزم قوی خویش را برای آن به کار گرفتیم.

نکته‌ها رفت و شکایت کس نکرد
جانب حرمت فرونگذاشتیم

حوادث زیادی اتفاق افتاد و هیچ‌کس شکایت نکرد؛ با رعایت ادب، احترام فیمابین را در نظر گرفتیم.

گفت خود دادی به ما دل حافظا
ما محصل بر کسی نگماشتیم