غزل شماره ۳۶۱ حافظ: آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۶۱ حافظ

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم

از آن کسی که به شیوه ستمگری، مرا چون خاک راه پایمال کرد، عذر قدم خواسته و به خاک درگاهش بوسه می‌زنم.

من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا
بنده معتقد و چاکر دولتخواهم

من کسی نیستم که از ستم تو ناله کنم، هرگز مباد؛ من بنده و چاکری هستم که به تو اعتقاد داشته و بقای دولت تو را می‌خواهم.

بسته‌ام در خم گیسوی تو امید دراز
آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم

رشته امید دور و دراز من به حلقه زلف تو بسته است. مبادا که زلفت دست تمنای مرا از خود کوتاه کرده و مرا نومید گرداند.

ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است
ترسم‌ ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

من به سان ذره‌ای از خاک در کوی و محله تو جا خوش کرده‌ام.‌ ای دوست، از آن می‌ترسم که بادی مرا از اینجا ببرد.

پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد
و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم

سحرگاهان، پیر میخانه پیمانه شرابی مانند جام جهان‌بین به من داد و در زلال آینه‌سان آن، جمال زیبای تو را به من نمایاند.

صوفی صومعه عالم قدسم لیکن
حالیا دیر مغان است حوالتگاهم

من صوفی عبادتگاه عالم مجردات هستم که در حال حاضر مرا به صومعه زردشتیان جای برات داده‌اند.

با من راه نشین خیز و سوی میکده آی
تا در آن حلقه ببینی که چه صاحب جاهم

برخیز و با من گدای سرراه‌نشین به میخانه بیا تا بنگری که در آن جمعیت چه جاه و مقامی دارم.

مست بگذشتی و از حافظت اندیشه نبود
آه اگر دامن حسن تو بگیرد آهم

مست و بی‌خبر بر من گذشتی و به حافظ خود نیندیشیدی، افسوس اگر آتش آه من به دامن حسن تو بگیرد.

خوشم آمد که سحر خسرو خاور می‌گفت
با همه پادشهی بنده تورانشاهم