غزل شماره ۳۵۹ حافظ: خرم آن روز کز این منزل ویران بروم

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
راحت جان طلبم و از پی جانان بروم

خوشا روزی که به دنبال محبوب از این خراب‌آباد بروم و در جستجوی آسایش جان خود برآیم.

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب
من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

هرچند می‌دانم که غریب جایی را نمی‌شناسد و به مکانی نمی‌رسد، من به بو و به آرزوی دیدار آن گیسوان آشفته راه می‌افتم.

دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت
رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم

دلم از تنهایی و اندوه در زندان اسکندر به استعاره یعنی شهر یزد گرفته است؛ اسباب‌کشی می‌کنم و به سرزمین سلیمان یعنی شهر شیراز می‌روم.

چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت
به هواداری آن سرو خرامان بروم

با تن تب‌دار و دل بی‌تاب و توان، مانند نسیم صبا به شوق دیدار آن محبوب قدبلند خوش‌خرام می‌روم.

در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت
با دل زخم‌کش و دیده گریان بروم

هرگاه ناگزیر از این باشم که مانند قلم این راه را با سر بپیمایم، با دل خونبار و بردبار و دیده گریان راه می‌افتم.

نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی
تا در میکده شادان و غزلخوان بروم

نذر و تعهد کرده‌ام که اگر روزی بیاید که از زیر بار این اندوه رهایی یابم، با شادی و در حال آوازخوانی تا در میخانه راه را بپیمایم.

به هواداری او ذره‌صفت رقص‌کنان
تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

به اشتیاق دیدار روی یار، همانند غبار می‌رقصم و به سوی خورشید تابان خواهم رفت.

تازیان را غم احوال گرانباران نیست
پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم

تازندگان سبکبار، غم حال آن‌هایی را که بار سنگین به دوش دارند نمی‌خورند،‌ ای دوستان پرهیزگار به من کمک برسانید تا آسوده و راحت مسیر را طی کنم.

ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون
همره کوکبه آصف دوران بروم