غزل شماره ۳۵۷ حافظ: در خرابات مغان نور خدا می‌بینم

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۵۷ حافظ

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم

در میخانه موبدان زرتشتی نور خدا و فره ایزدی را حس می‌کنم این شگفتی را بنگر که چه فروغ روشنایی را از چه جایی مشاهده می‌کنم.

جلوه بر من مفروش‌ ای ملک الحاج که تو
خانه می‌بینی و من خانه‌خدا می‌بینم‌

ای امیر حاجیان، برای من خودنمایی مکن، زیرا تو خانه خدا یعنی کعبه را زیارت می‌کنی و من صاحب خانه یعنی خداوند را می‌بینم.

خواهم از زلف بتان نافه گشایی کردن
فکر دور است همانا که خطا می‌بینم

دلم می‌خواهد گره گیسوی زیبارویان را بگشایم تا بوی خوش آن پراکنده شود؛ این فکری محال است و به راستی که در اشتباه هستم.

سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب
این همه از نظر لطف شما می‌بینم

سوز و گداز و هیجان دل، اشک جاری، آه سحری و فغان شبانگاهی، همه این‌ها را به حساب لطف شما می‌گذارم که غم عشق خود را به من ارزانی داشتید.

هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال
با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم

هر لحظه تصویری تازه از چهره تو، راهزن خیال من شده و آن را به خود مشغول می‌دارد. با چه کسی بگویم که در پرده خیال چه تصویر‌هایی مشاهده می‌کنم؟

بیت ششم

کس ندیده‌ست ز مشک ختن و نافه چین
آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بینم

آن بوی خوش که از نسیم کوی دوست به مشامم می‌رسد، هیچ کس از مشک و نافه آهوی صحرای ختن و چین نبوییده است.

دوستان عیب نظربازی حافظ مکنید
که من او را ز محبان شما می‌بینم