غزل شماره ۳۵۱ حافظ: حاشا که من به موسم گل ترک می کنم

حاشا که من به موسم گل ترک مِی‌ کنم
من لاف عقل می‌زنم این کار کی کنم

محال است که در وقت شکفتن گل و فصل بهار میگساری را رها کنم. من ادعای داشتن عقل می‌کنم، چگونه ممکن است که چنین کاری از من سر بزند؟

مطرب کجاست تا همه محصول زهد و علم
در کار چنگ و بربط و آواز نی کنم

رامشگر را خبر کنید تا همه چیز‌هایی را که از راه تقوی و دانش تحصیل کرده‌ام در راه آواز چنگ، عود و نی فدا کنم.

از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت
یک چند نیز خدمت معشوق و مِی‌ کنم

در حال حاضر از سر و صدای مباحثه علمی مدرسه دلگیر شده‌ام، از این پس مدتی نیز به کار محبوب و شراب، خود را مشغول خواهم کرد.

کی بود در زمانه وفا جام می‌ بیار
تا من حکایت جم و کاووس کی کنم

روزگار هرگز به کسی وفادار نبوده است، جام شراب بیاور تا نوشیده سپس سرگذشت عبرت‌انگیز جمشید و کیکاووس را بازگو کنم.

از نامه سیاه نترسم که روز حشر
با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم

از اینکه کارنامه اعمال من سیاه نامطلوب باشد هراسی به دل راه نمی‌دهم، چراکه روز قیامت از برکت لطف و بخشش او صد نامه از این‌گونه را درهم پیچیده و کنار می‌گذارم.

کو پیک صبح تا گله‌های شب فراق
با آن خجسته‌طالع فرخنده‌پی کنم

قاصد باد سحری کجاست تا گله و شکایت شب‌های جدایی را با آن پیک خوشبخت خوش‌قدم در میان گذارم.

این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست
روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم