غزل شماره ۳۵۰ حافظ: به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم

به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
بهار توبه شکن می‌رسد چه چاره کنم

سحرگاهان با خود می‌گفتم که به قصد توبه کردن استخاره بزنم، اما فصل بهار توبه‌شکن نزدیک است، نمی‌دانم چه چاره‌ای بیندیشم؟

سخن درست بگویم نمی‌توانم دید
که می‌ خورند حریفان و من نظاره کنم

راستش را بگویم، من چشم دیدن این را ندارم که دوستان هم‌پیاله من شراب بنوشند و من تماشاگر باشم.

چو غنچه با لب خندان به یاد مجلس شاه
پیاله گیرم و از شوق جامه پاره کنم

مانند غنچه نیمه‌باز با لبی خندان، به یاد مجلس شاه ابواسحاق پیاله شراب می‌گیرم و گریبان خود را از اشتیاق پاره می‌کنم.

به دور لاله دماغ مرا علاج کنید
گر از میانه بزم طرب کناره کنم

اگر در فصل گل لاله و بهار، از مرکز مجلس عیش و نوش خود را به کنار کشیدم، مغز بیمار مرا معالجه کنید.

ز روی دوست مرا چون گل مراد شکفت
حواله سر دشمن به سنگ خاره کنم

آنگاه که از دیدن روی دوست به آرزوی خود دست یابم، سر دشمن را به سنگ سخت حواله می‌کنم.

گدای میکده‌ام لیک وقت مستی بین
که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم

من فقیر دُردنوش میخانه هستم، اما هنگامی که مست می‌شوم بیا و ببین که چگونه به آسمان ناز می‌فروشم و بر ستاره‌ها فرمان می‌رانم.

مرا که نیست ره و رسم لقمه پرهیزی
چرا ملامت رند شرابخواره کنم

من که از گرفتن پول دستگاه دولتی خودداری نمی‌کنم، دیگر چرا به بدگویی رند شرابخوار پرداخته و او را سرزنش کنم؟

به تخت گل بنشانم بتی چو سلطانی
ز سنبل و سمنش ساز طوق و یاره کنم

محبوب زیبارو را مثل یک پادشاه بر تخت گل نشانیده و از سنبل و سمن برای او گردن‌بند و دست‌بند می‌سازم.

ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ
به بانگ بربط و نی رازش آشکاره کنم

حافظ از بس در پنهانی باده نوشیده، افسرده حال شده است. بر آنم که با بانگ عود و نی رازش را برملا کنم.

منبع: شرح جلالی بر حافظ با تصرف و تلخیص.