غزل شماره ۳۴۸ حافظ: دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۴۸ حافظ

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم

توسط اشک چشمانم را مانند دریا درمی آورم و صبر را به‌دور می‌افکنم و در کار افشاگری عشق، دلم را به دریا می‌زنم.

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی
کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم

از قلب غمگین و به گناه آلوده خود چنان آهی برمی‌کشم که در گناه آدم و حوا آتش افکنده شود.

مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست‌
می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم

انگیزه شادی در جایی است که معشوق در آنجا باشد و من کوشش می‌کنم که شاید خود را به آنجا برسانم.

بگشا بند قبا‌ ای مه خورشیدکلاه
تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم‌

خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست
عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم

از سوی آسمان هدف تیر قرار گرفته‌ام، شراب بده تا سرمستانه در بند ریسمان کیسه تیردانی که ستاره جوزا به کمر بسته گره بزنم؛ و دَرِ کیسه تیردان او را ببندم. برای آشنا شدن با معنای جوزا به تفسیر بیت اول از غزل شماره ۳۲۹ حافظ: جوزا سحر نهاد حمایل برابرم مراجعه کنید.

جرعه جام بر این تخت روان افشانم
غلغل چنگ در این گنبد مینا فکنم

در ادامه بیت قبل: اندکی از جام شراب خود را بر زمین که مانند تختی روان است ریخته و صدای همهمه مانند چنگ خود را به گوش این گنبد کبود آسمان برسانم.

حافظا تکیه بر ایام چو سهو است و خطا
من چرا عشرت امروز به فردا فکنم‌