غزل شماره ۳۴۷ حافظ: صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۴۷ حافظ

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم‌

ای محبوب زیبای من، برای غم عشق تو چه چاره‌ای بیندیشم و تا چه زمانی در این غم ناله‌های سحرگاهی سر بدهم؟

دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

کار دل دیوانه از اینکه بهبودی حاصل کند گذشته، چاره‌ای نیست مگر اینکه او را نیز با زنجیر گیسوی تو به بند و زنجیر بکشم.

آن چه در مدت هجر تو کشیدم هیهات
در یکی نامه محال است که تحریر کنم

افسوس که ممکن نیست آن رنج‌هایی را که در زمان دوری تو کشیدم، در یک نامه بیان کنم.

با سر زلف تو مجموع پریشانی خود
کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم

با وجود گرفتاری‌های حاصله از انتهای گیسوان بلند تو، دیگر فرصتی برای اینکه تمام پریشانی‌های خود را بیان کنم ندارم.

آن زمان کآرزوی دیدن جانم باشد
در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم

هر زمان که آرزوی دیدن جان خود را داشته باشم، تصویر زیبای روی تو را پیش چشم خود مجسم می‌سازم.

گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد
دین و دل را همه دربازم و توفیر کنم

اگر بدانم که به‌وسیله از دست دادن دل و دین به وصال تو می‌رسم، از این دو دست کشیده و در این معامله سود خواهم برد.

دور شو از برم‌ ای واعظ و بیهوده مگوی
من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم‌

ای نصیحتگو، از پیش من دور شو و سخنان بیهوده مگو که من از آن‌هایی نیستم که گوش به حرف‌های دروغ و فریبنده می‌دهند.

نیست امید صلاحی ز فساد حافظ
چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم