غزل شماره ۳۳۷ حافظ: چرا نه در پی عزم دیار خود باشم

چرا نه در پی عزم دیار خود باشم
چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم

چرا درصدد رفتن به شهر خود نباشم؟ چرا همچون خاک سرِ کوی یار در سر کویش جای و مکان نداشته باشم؟

غم غریبی و غربت چو بر نمی‌تابم
به شهر خود روم و شهریار خود باشم

وقتی نمی‌توانم اندوه دوری از وطن را تحمل کنم، به دیار خویش می‌روم و صاحب اختیار خود می‌شوم.

ز محرمان سراپرده وصال شوم
ز بندگان خداوندگار خود باشم

و در آنجا در ردیف رازداران حَرَم وصال یار قرار خواهم گرفت و جزو چاکران ارباب و پادشاه خویش می‌شوم.

چو کار عمر نه پیداست باری آن اولی
که روز واقعه پیش نگار خود باشم

به این سبب که مدت زمان زندگی بر ما روشن نیست، باری بهتر آن است که هنگام فرا رسیدن مرگ پیش محبوب خود باشم.

ز دست بخت گران خواب و کار بی‌سامان
گرم بود گله‌ای رازدار خود باشم

اگر گله و شکایتی از دست بخت خفته و کار بی‌سرانجام خود دارم، در دل نهاده و به کسی ابراز نمی‌کنم.

همیشه پیشه من عاشقی و رندی بود
دگر بکوشم و مشغول کار خود باشم

تا به حال پیوسته کار من عاشقی و لاابالی‌گری بوده است. از این به بعد کوشش خواهم کرد که به کار و زندگی خود مشغول و سربه‌راه شوم.

بود که لطف ازل رهنمون شود حافظ
وگرنه تا به ابد شرمسار خود باشم‌