غزل شماره ۳۱۲ حافظ: بُشری اِذِ السّلامةُ حَلَّت بِذی سَلَم

بُشری اِذِ السّلامةُ حَلَّت بِذی سَلَم
للهِ حمدُ مُعتَرِفٍ غایةَ النِّعَم

مژده باد که در این زمان، سَلامَه (شاه شجاع) به جایگاه سلامت (شهر شیراز) فرود آمد. آن کسی که همه نعمت‌ها را شناسا و بدان معترف است یعنی حافظ، خدا را سپاس می‌گوید.

آن خوش خبر کجاست که این فتح مژده داد
تا جان فشانمش چو زر و سیم در قدم

آن مژده‌دهنده که خبر این پیروزی را رسانید کجاست؟ تا جانم را مانند طلا و نقره در پایش نثار کنم.

از بازگشت شاه در این طرفه منزل است
آهنگ خصم او به سراپرده عدم

به سبب بازگشت شاه به این منزلگاه دلپذیر است که دشمن او عازم شبستان نیستی شد.

پیمان‌شکن هرآینه گردد شکسته حال
انَّ العُهودَ عِندَ مَلیکِ النُّهی ذِمَم

کسی که عهد و پیمان خود را می‌شکند، کارش به به پریشان حالی می‌کشد. در نزد صاحبان خرد، وفاداری به پیمان‌ها ضروری و فرض است.

می‌جست از سحاب امل رحمتی ولی
جز دیده‌اش معاینه بیرون نداد نم

از ابر آرزو انتظار باران رحمت داشت، اما به رأی العین جز از دیدگانش حتی قطره‌ای باران فرود نیامد. منظور این بیت و بیت بعد شاه محمود است که دشمن شاه شجاع بود.

در نیل غم فتاد سپهرش به طنز گفت
الآنَ قَد نَدِمتَ و ما یَنفَعُ النَّدَم

به ناچار در رود بزرگ نیل غصه در افتاد و آسمان از روی ریشخند به او گفت: تو اکنون پشیمان شدی و پشیمانی سودی ندارد.

ساقی چو یار مه رخ و از اهل راز بود
حافظ بخورد باده و شیخ و فقیه هم