غزل شماره ۳۰۸ حافظ: ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل

معنی و تفسیر غزل شماره ۳۰۸ حافظ

ای رُخَت چون خلد و لعلت سلسبیل
سلسبیلت کرده جان و دل سبیل‌

ای آن که رویت مانند بهشت و لب لعلت مثل چشمه سلسبیل است. چشمه سلسبیل بهشت، جان و دل خود را در راه تو به رایگان هدیه کرده است.

سبزپوشان خطت بر گرد لب
همچو مورانند گرد سلسبیل

مو‌های نورسته سبزفام گِرد لب تو مانند فرشتگان سبزپوش اطراف چشمه سلسبیل بهشت‌اند.

ناوک چشم تو در هر گوشه‌ای
همچو من افتاده دارد صد قتیل

تیر مژگان چشم تو، در هر گوشه صد کُشته همچون من، افتاده دارد.

بیت چهارم

یا رب این آتش که در جان من است
سرد کن زان سان که کردی بر خلیل

پروردگارا، همانطور که بر ابراهیم خلیل آتش را سرد و گلستان کردی، این آتش را که در جان من افتاده است سرد کن.

من نمی‌یابم مجال‌ ای دوستان
گر چه دارد او جمالی بس جمیل‌

ای رفیقان و همراهان، هرچند او چهره‌ای بسیار زیبا دارد، من فرصت مناسب پیدا نمی‌کنم که نظربازی کنم.

پای ما لنگ است و منزل بس دراز
دست ما کوتاه و خرما بر نخیل

راه رسیدن به سر منزل مقصود بسیار طولانی و پای راهوار ما لنگ است. دست ما کوتاه و خرما بر بالای نخل بلند قرار دارد.

حافظ از سرپنجه عشق نگار
همچو مور افتاده شد در پای پیل

حافظ در اثر زور سرپنجه عشق معشوق، مانند مورچه‌ای در زیر پای فیل افتاده و ناتوان شد.

شاه عالم را بقا و عز و ناز
باد و هر چیزی که باشد زین قبیل