غزل شماره ۳۰۵ حافظ: به وقت گل شدم از توبهٔ شراب خجل

به وقت گل شدم از توبه شراب خجل
که کس مباد ز کردار ناصواب خجل

در دوران شکوفایی گل، از اینکه از شراب توبه کرده‌ام شرمنده شدم. امیدوارم که هیچ کس از کار نادرست شرمنده نشود.

صلاح ما همه دام ره است و من زین بحث
نیم ز شاهد و ساقی به هیچ باب خجل

آنچه را که ما صلاح و پرهیزکاری می‌دانیم همگی فریب و دام گستری در راه مردم است و من از این بابت در برابر محبوب خوبروی و ساقی شرمندگی ندارم.

بود که یار نرنجد ز ما به خلق کریم
که از سؤال ملولیم و از جواب خجل

امیدوارم که یار با آن رفتار و اخلاق بزرگوارانه خود از ما نرنجد، زیرا از پرسش درباره این گفته دلتنگ شده و چون پاسخ درستی ندارم از دادن جواب شرمنده می‌شوم.

ز خون که رفت شب دوش از سراچه چشم
شدیم در نظر رهروان خواب خجل

شب پیش از اشک خونالود حسرت و تأسفی که از چشم بیدار ما جاری بود در پیش آن‌ها که راهی عالم خواب شدند، خجل شدیم.

رواست نرگس مست ار فکند سر در پیش
که شد ز شیوه آن چشم پر عتاب خجل

اگر آن شاخه گل نرگس مست، سر به زیر افکنده، به جا و به مورد است، زیرا در برابر رفتار چشم و نگاه ملامتگر تو شرمنده شده است.

تویی که خوبتری ز آفتاب و شکر خدا
که نیستم ز تو در روی آفتاب خجل

روی تو از آفتاب زیباتر و گیراتر است و سپاس خدای را که از این بابت در پیش روی آفتاب، احساس شرمندگی نمی‌کنم.

حجاب ظلمت از آن بست آب خضر که گشت
ز شعر حافظ و آن طبع همچو آب خجل