غزل شماره ۲۷۲ حافظ: بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش

معنی و تفسیر غزل شماره ۲۷۲ حافظ

بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
وین سوخته را محرم اسرار نهان باش‌

ای یار، برگرد و همدم دل گرفته از غم من و محرم راز‌های پوشیده این دل در آتش غم گداخته، باش.

زان باده که در میکده عشق فروشند
ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش

از آن شراب معرفت که در میخانه عشق می‌فروشند، چند پیاله به ما بده که با این ماه رمضان منافاتی ندارد.

در خرقه چو آتش زدی‌ ای عارف سالک
جهدی کن و سرحلقه رندان جهان باش‌

ای عارف رهپوی راه عشق، اکنون که در خرقه زهد و ریا آتش افکندی، کوشش تو بر این باشد که سرآمد رندان جهان شوی.

دلدار که گفتا به توام دل نگران است
گو می‌رسم اینک به سلامت نگران باش

به آن دلدار که می‌گفت: دل نگران تو هستم، بگو: منتظر باش که به زودی به سلامتی می‌رسم.

خون شد دلم از حسرت آن لعل روان بخش‌
ای درج محبت به همان مهر و نشان باش

دلم از اندوه دوری آن لب لعل جان آفرین، خون شد.‌ ای صندوقچه محبت دل، با همان مِهر و محبت معشوق، سر به مُهر و بسته باقی بمان.

تا بر دلش از غصه غباری ننشیند‌
ای سیل سرشک از عقب نامه روان باش‌

ای اشک سیل‌مانند، برای این که از غم و اندوه، غبار تیرگی بر دل محبوب ننشیند، به دنباله نامه روان باش تا غبار غم را بشویی.

حافظ که هوس می‌کندش جام جهان بین
گو در نظر آصف جمشید مکان باش

به حافظ که آرزوی داشتن جام جهان‌نما را دارد بگو که نخست بر آن باش تا مورد نظر لطف وزیر جمشید مکان باشی. مقصود خواجه تورانشاه وزیر شاه شجاع است.