غزل شماره ۲۶۹ حافظ: دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
نسیم روضه شیراز پیک راهت بس‌

ای دل تنها بخت و اقبال که خیر و خوبی تو را می‌خواهند به عنوان رفیق سفر برای تو بس است و نسیمی که از باغ شیراز می‌وزد به عنوان قاصد و بدرقه کننده راه تو کافی است.

دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش
که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس‌

ای بینوا، انگاه که به منزل جانان (خانقاه شیخ دادا) رسیدی دیگر آنجا را ترک مکن، زیرا سیاحت در عالم معنا در کنج خانقاه او برای تو بس است.

وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه دل
حریم درگه پیر مغان پناهت بس

و اگر غمی از گوشه دلت بیرون تاخته بر تو روی آورد، حریم آستان پیر مغان (خانقاه دادا) به عنوان پناهگاه برای تو کافی است.

به صدر مصطبه بنشین و ساغر می‌ نوش
که این قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس

در آنجا بر بالای سکوی نشیمنگاه بنشین و پیاله‌ای شراب بنوش که همین اندازه کسب مال و مقام تو را کفایت می‌کند.

بیت پنجم

زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن
صراحی می‌ لعل و بتی چو ماهت بس

زیاده طلب مباش و امور زندگی را بر خود آسان گیر. یک تنگ شراب و یک همدم ماهرو برایت کافی است.

فلک به مردم نادان دهد زمام مراد
تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس

سپهر گردون سررشته آرزو‌ها را به نادانان می‌سپارد. گناه تو همین بس که اهل دانش و فضیلت و علم هستی.

هوای مسکن مألوف و عهد یار قدیم
ز رهروان سفرکرده عذرخواهت بس

تنها همین علاقه‌ای که به شهری که با آن الفت داری یعنی شیراز و عهد و پیمان با دوستان قدیمی، به عنوان عذرخواهی تو در نزد دوستانی که سفر کرده و به آنجا برگشته‌اند کافی است.

به منت دگران خو مکن که در دو جهان
رضای ایزد و انعام پادشاهت بس

عادت مکن که زیر بار منت بروی. تنها رضایت خداوند و بخشش‌های پادشاه (شاه یحیی) تو را کفایت می‌کند.

به هیچ ورد دگر نیست حاجت‌ ای حافظ
دعای نیم شب و درس صبحگاهت بس