غزل شماره ۲۶۵ حافظ: برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز

برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز
بر امید جام لعلت دردی آشامم هنوز

تا به حال به خواسته دل خود که از لبت آرزو داشتم دست نیافته‌ام و هنوز به امید باده زلال لعل لبت، دُرد شراب می‌نوشم.

روز اول رفت دینم در سر زلفین تو
تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز

روز نخستین عاشقی، دینم در کار دو گیسوی بافته تو از دست رفت و هنوز نمی‌دانم که پایان کار من در این عشق چه خواهد شد.

ساقیا یک جرعه‌ای زان آب آتشگون که من
در میان پختگان عشق او خامم هنوز‌

ای ساقی، مقدار کمی از آن شراب سوزان را به من بده زیراکه در میان عاشقانِ باتجربه و پخته او هنوز تازه‌کار و خام هستم.

از خطا گفتم شبی زلف تو را مشک ختن‌
می‌زند هر لحظه تیغی مو بر اندامم هنوز

شبی به اشتباه موی تو را مُشکِ ختن نامیدم از آن شب تا به حال به‌خاطر این گفتار ناصواب هر لحظه مویی مانند تیغ بر اندامم می‌خَلَد.

پرتو روی تو تا در خلوتم دید آفتاب‌
می‌رود چون سایه هر دم بر در و بامم هنوز

از وقتی که آفتاب، فروغ روی تو را در خلوتسرای من تابیده دید، تا امروز مانند سایه‌ای از در و دیوار بام من گریزانست.

نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو
اهل دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز

روزی آن محبوب به اشتباه نام مرا بر زبان رانده است، هنوز بوی جان از نام من به مشام اهل دل می‌رسد.

در ازل داده‌ست ما را ساقی لعل لبت
جرعه جامی که من مدهوش آن جامم هنوز

در اولین روز خلقت، ساقی لب‌های میگون همچون جواهر قرمز یار آن چنان پیمانه‌ای به من پیموده که من هنوز مست و مدهوش آن باده هستم.

ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام جان
جان به غم‌هایش سپردم نیست آرامم هنوز‌

ای آنکه گفتی جانت را فدایش کن تا سبب آرامش دلت باشد، جانم را به دست غم‌های او سپرده‌ام، اما هنوز قرار و آرام ندارم.

در قلم آورد حافظ قصه لعل لبش
آب حیوان می‌رود هر دم ز اقلامم هنوز