غزل شماره ۲۴۹ حافظ: ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار

معنی و تفسیر غزل شماره ۲۴۹ حافظ

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
ببر اندوه دل و مژده دلدار بیار‌

ای نسیم صبا، بوی خوشی از خاک راه یار بیاور، اندوه و غم را از دل ببر و مژده رسیدن محبوب را بیاور.

نکته‌ای روح فزا از دهن دوست بگو
نامه‌ای خوش خبر از عالم اسرار بیار

مطلبی امیدوارکننده در مورد دهان دوست بازگو کن و نامه‌ای که در آن خبر خوش نوشته باشد، از دنیای راز‌ها و ناگفتنی‌ها بیاور.

تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام
شمه‌ای از نفحات نفس یار بیار‌

ای باد صبا، به خاطر اینکه ذائقه بویایی خودم را از بوی دل‌انگیز نسیم تو خوشبو کنم، کمی از بوی خوش‌نفس محبوب را بیاور.

به وفای تو که خاک ره آن یار عزیز
بی غباری که پدید آید از اغیار بیار‌

ای صبا، تو را به وفاداری‌ات سوگند می‌دهم که خاک راه آن یار عزیز را برای من بیاور؛ بدون آنکه در خاطر بیگانگان از حسادت، غبار کدورت بنشیند.

گردی از رهگذر دوست به کوری رقیب
بهر آسایش این دیده خونبار بیار

به کوری چشم مدعیان و برای آرامش دیده‌های گریان و خونبار من، غباری از رهگذر دوست بیاور.

خامی و ساده دلی شیوه جانبازان نیست
خبری از بر آن دلبر عیار بیار

ساده‌لوحی و ساده‌اندیشی راه و رسم کسانی نیست که در راه دوست جان فدا می‌کنند.‌ ای باد صبا خبری از نزد آن محبوب زیرک بیاور.

شکر آن را که تو در عشرتی‌ ای مرغ چمن
به اسیران قفس مژده گلزار بیار

ای بلبل، به شکرانه آنکه آزاد و دلشاد هستی، برای مرغانی که اسیر قفس‌اند از گلستان خبری خوش بیاور.

کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست
عشوه‌ای زان لب شیرین شکربار بیار

ذائقه روح و جانم از تلخی صبری که در نبودن دوست کردم به تلخی گرایید، سخنانی با ناز و عشوه از آن لب‌های شیرین برایم بیاور و بازگو کن.

روزگاریست که دل چهره مقصود ندید
ساقیا آن قدح آینه کردار بیار

دیر زمانی است که چشم دلم رخ خواستنی خود را ندیده است.‌ ای ساقی ظرف شراب زلال همچون آینه را پیش بیاور.

دلق حافظ به چه ارزد به می‌اش رنگین کن
وان گهش مست و خراب از سر بازار بیار