غزل شماره ۲۳۵ حافظ: زهی خجسته زمانی که یار بازآید

معنی و تفسیر غزل شماره ۲۳۵ حافظ

زهی خجسته زمانی که یار بازآید
به کام غمزدگان غمگسار بازآید

خوشا وقت مبارکی که یار برگردد و با برگشتنش غمخوارانه اندوهگینان را به آرزوی خود برساند.

به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم
بدان امید که آن شهسوار بازآید

اسب سیاه و سفید چشم را پیشاپیش لشکر خیالش در انتظار نگه داشته‌ام به امید آنکه آن چابک‌سوار برگشته و بر آن نشیند، یعنی قدم بر چشم ما بنهد.

اگر نه در خم چوگان او رود سر من
ز سر نگویم و سر خود چه کار بازآید

اگر سر من مانند گوی در انحنای چوب چوگان او قرار نگیرد، دیگر از سر، سخنی به میان نمی‌آورم و این سر دیگر به چه دردی می‌خورد؟

مقیم بر سر راهش نشسته‌ام چون گرد
بدان هوس که بدین رهگذار بازآید

همچون گرد و غبار راه بر سر راهش به انتظار نشسته‌ام و آرزومندم که به این راه برگردد تا به دنبالش روان شوم.

دلی که با سر زلفین او قراری داد
گمان مبر که بدان دل قرار بازآید

آن دل را که با سر دو گیسو‌ی بلند او عهد و پیمان اقامت بسته، تصور مکن که دیگر آن دل به قرار و آرامش دست یابد.

چه جور‌ها که کشیدند بلبلان از دی
به بوی آن که دگر نوبهار بازآید

بلبل‌ها از دست ماه دی و سرمای زمستان رنج‌های فراوان کشیدند، به امید آنکه بار دیگر فصل بهار بازگردد.

ز نقش‌بند قضا هست امید آن حافظ
که همچو سرو به دستم نگار بازآید‌

ای حافظ، امیدوارم که قضا و قدر یار را به من برگرداند یعنی همچون نقاش که طرحی مانند نقش سرو را بر روی دست می‌کشد، آن نگار را به دست من برساند.