غزل شماره ۲۲۹ حافظ: بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد

بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد
دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد

بخت و طالع مرا یاری نمی‌کند که نشانی از دهان دوست بدست آورم. دولت و اقبال همراهی‌ام نمی‌کند تا راز نهانی دل دوست را بشنوم.

از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم
اینم همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد

برای بوسه‌ای از لب او جانم را فدا می‌کنم، جانم را می‌گیرد، ولی بوسه‌ای به من نمی‌دهد.

مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست
یا هست و پرده‌دار نشانم نمی‌دهد

از دوری یار و شوق دیدار او جانم به لب رسید و به سراپرده او راهی نیست؛ یا اگر هم باشد نگهبان راه را به من نشان نمی‌دهد.

زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین
کان جا مجال باد وزانم نمی‌دهد

نسیم صبا در گیسوی او پیچید، پستی روزگار را بنگر که به اندازه باد گذرا هم به من امکان دست یافتن به گیسوی یار را نمی‌دهد.

چندان که بر کنار چو پرگار می‌شدم
دوران چو نقطه ره به میانم نمی‌دهد

هرچقدر همچون شاخه متحرک پرگار، در کناره دایره، در حالت سرگردانی به سرمی‌بردم، روزگار به من اجازه ورود به داخل دایره‌ی امکان را نمی‌دهد.

شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی
بدعهدی زمانه زمانم نمی‌دهد

درنهایت با شکیبایی کردن، شیرینی کامیابی حاصل خواهد شد، اما روزگار ناسازگار فرصت و زمان برای صبر کردن به من نمی‌دهد.

گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست
حافظ ز آه و ناله امانم نمی‌دهد