غزل شماره ۲۲۷ حافظ: گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود

معنی و تفسیر غزل شماره ۲۲۷ حافظ

گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
تا ریا ورزد و سالوس مسلمان نشود

هر چند تحمل این سخن برای خطیب شهر آسان نیست، (اما می‌گویم تا بداند:) مادام که نیرنگ و ریا و چرب‌زبانی به کار می‌گیرد نمی‌تواند نام مسلمان بر خود نهد.

رندی آموز و کرم کن که نه چندان هنر است
حیوانی که ننوشد می‌ و انسان نشود

راه بی قید و بند بودن و آزادگی را در پیش بگیر و بزرگوار باش، چرا که این برای یک موجود، هنر و امتیازی محسوب نمی‌شود که باده ننوشد و انسان با فضیلتی نشود.

گوهر پاک بباید که شود قابل فیض
ور نه هر سنگ و گلی لؤلؤ و مرجان نشود

سرشتِ بی‌آلایش لازم است تا لایق بخشش و دریافت مواهب الهی شود وگرنه سنگ و گل در دریا به مروارید و مرجان مبدل نمی‌شوند.

اسم اعظم بکند کار خود‌ ای دل خوش باش
که به تلبیس و حیل دیو سلیمان نشود‌

عشق می‌ورزم و امید که این فن شریف
چون هنر‌های دگر موجب حرمان نشود

به عاشقی مشغول هستم و امیدوارم که این هنر و حرفه شرافتمندانه مانند فضایل دیگر، محرومی و نومیدی ببار نیاورد.

دوش می‌گفت که فردا بدهم کام دلت
سببی ساز خدایا که پشیمان نشود

محبوب دیشب می‌گفت که فردا تو را به مراد دلت خواهم رسانید. خدایا وسیله‌ای فراهم ساز که پشمیان نشده، به وعده خود وفا کند.

حسن خلقی ز خدا می‌طلبم خوی تو را
تا دگر خاطر ما از تو پریشان نشود

از خداوند اخلاق نیکو و خوی و رفتار پسندیده برای تو درخواست کنم تا بار دیگر خاطر ما از تو نرنجد.

ذره را تا نبود همت عالی حافظ
طالب چشمه خورشید درخشان نشود‌