غزل شماره ۲۲۳ حافظ: هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

معنی و تفسیر غزل شماره ۲۲۳ حافظ

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

تصویر صورت زیبای تو هرگز از صفحه دل و جان من بیرون نمی‌رود. هرگز آن قامت همچون سرو خرامانت از خاطرم فراموش نمی‌شود.

از دماغ من سرگشته خیال دهنت
به جفای فلک و غصه دوران نرود

تصور دهان تو از فکر من عاشق سرگشته حتی با وجود ستم فلک و غصه روزگار هم بیرون نمی‌رود.

در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند
تا ابد سر نکشد وز سر پیمان نرود

دلم از همان روز اول پیدایش هستی، با سر گیسوی تو پیمان عاشقی بست؛ تا آخرین روز حیات نیز سرکشی نمی‌کند و از قرار و پیمان عاشقانه خود دست برنمی‌دارد.

بیت چهارم

هر چه جز بار غمت بر دل مسکین من است
برود از دل من وز دل من آن نرود

هرچیزی که در دل بیچاره من وجود دارد، تماماً از قلبم می‌رود؛ تنها بار غم تو است که همیشه باقی می‌ماند.

آن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفت
که اگر سر برود از دل و از جان نرود

مهر و محبت تو آنطور در دل و جان من جای گرفته که اگر سر از تنم جدا شود باز هم عشق تو در دل و جان من باقی و پایدار خواهد ماند.

گر رود از پی خوبان دل من معذور است
درد دارد چه کند کز پی درمان نرود

اگر دل من به دنبال زیبارویان می‌رود جایز و معذور است، زیرا درد دارد، چاره‌اش چیست بجز اینکه دنبال درمان برود؟

هر که خواهد که چو حافظ نشود سرگردان
دل به خوبان ندهد وز پی ایشان نرود

هرکسی که می‌خواهد مانند حافظ آواره و دربدر نشود، بایستی عاشقی پیشه نکند و به دنبال خوبرویان نباشد.