غزل شماره ۱۸۷ حافظ: دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

معنی و تفسیر غزل شماره ۱۸۷ حافظ

دلا بسوز که سوز تو کار‌ها بکند
نیاز نیم شبی دفع صد بلا بکند‌

ای دل در آتش عشق بگداز که از سوز وگداز تو کار‌های شگرف بر می‌آید، یک دعای نیمه شب صد گونه مصیبت را دور خواهد کرد.

عتاب یار پری چهره عاشقانه بکش
که یک کرشمه تلافی صد جفا بکند

سرزنش و ناز یار زیبارو را مانند عاشقان با میل و رضا تحمل کن، زیرا یک رفتار شیرین او صد بار بی‌مهری او را تلافی خواهد کرد.

ز ملک تا ملکوتش حجاب بردارند
هر آن که خدمت جام جهان نما بکند

هرکسی که همواره در حال صفا و جلا دادن جام جهان‌نمای قلب خود باشد، همه موانع از عالم خاکی تا عالم بالا از پیش چشمش برداشته خواهد شد.

طبیب عشق مسیحادم است و مشفق لیک
چو درد در تو نبیند که را دوا بکند

عشق همانند یک طبیب مهربان است و نَفَس روح‌بخش مسیحیایی دارد، اما وقتی که تو درد عشق نداری او چه کسی را معالجه کند؟

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

تو کار دلت را به خدای خود واگذار کن و امیدوار باش، زیرا اگر مخالفان به تو رحم نمی‌کنند، خداوند به تو رحم خواهد کرد.

ز بخت خفته ملولم بود که بیداری
به وقت فاتحه صبح یک دعا بکند

از این بخت به خواب رفته دلتنگ هستم؛ آیا می‌شود که یک سحرخیز بیداردل در هنگام نماز صبح در حق من دعایی بکند تا بخت خفته من بیدار شود.

بسوخت حافظ و بویی به زلف یار نبرد
مگر دلالت این دولتش صبا بکند

حافظ در آتش فراق جانان گداخت درحالی‌که بهره و بویی از گیسوی یار نصیبش نشد. شاید باد صبا او را به این دولت راهنمایی کند و بوی زلف یار را به من برساند