غزل شماره ۱۷۹ حافظ: رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

معنی و تفسیر غزل شماره ۱۷۹ حافظ

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

خبری خوش به دست ما رسید که روزگار غم پایدار و همیشگی نخواهد بود. همانطور که روز‌های شادی دوام نیاورد، ایام غم نیز برقرار نخواهد ماند.

من ار چه در نظر یار خاکسار شدم
رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند

هرچند من از چشم یار افتادم و خوار شدم، رقیب بدگوی نیز این‌گونه محترم نمی‌ماند و دوران محبوبیت او نزد جانان او نیز به سر می‌رسد.

چو پرده‌دار به شمشیر می‌زند همه را
کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند

وقتی دربان و حاجب درگاه همه را با شمشیر می‌زند و دور می‌کند، دیگر کسی در محدوده حرم باقی نمی‌ماند و همه پراکنده می‌شوند.

چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است
چو بر صحیفه هستی رقم نخواهد ماند

برای چه از اتفاقات خوب و بد روزگار، شکر کنم و یا شکایت داشته باشم وقتی که اثری از کسی بر صفحه روزگار باقی نمی‌ماند و همه فانی هستند.

سرود مجلس جمشید گفته‌اند این بود
که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند

نقل می‌کنند که آواز و سرودی که در مجلس جمشید می‌خواندند این بود که شراب بیاور، زیرا جمشید عمر جاویدان ندارد. یعنی در این عمر کوتاه باید خوش بگذرانیم.

غنیمتی شمر‌ ای شمع وصل پروانه
که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند‌

ای شمع، زمان کوتاه وصال پروانه را غنیمت بشمار و قدرش را بدان؛ چراکه این تعامل عاشقانه تا بامداد بیشتر دوام نخواهد یافت.

توانگرا دل درویش خود به دست آور
که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند‌

ای ثروتمند، از گدای آستان خودت دلجویی کن، زیرا خزینه طلا و نقدینه اندوخته شده، در دست تو دوام ندارد. یعنی قبل از آنکه بی‌چیز شوی، به مستحقان کمک کن.

بدین رواق زبرجد نوشته‌اند به زر
که جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند

با خط طلا بر بالای این ایوان آبی آسمان نوشته‌اند که در این دنیا غیر از کار نیک نیکوکاران و ذکر خیر آنان چیزی باقی نخواهد ماند.

ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ
که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند‌

ای حافظ، از مهر و محبت محبوب قطع امید نکن که به زودی آثار جور و ستم از میان می‌رود و نقش محبت پدیدار می‌شود