غزل شماره ۱۳۵ حافظ: چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

معنی و تفسیر غزل شماره ۱۳۵ حافظ

چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد

مانند باد به قصد رسیدن به کوی یار سرعت خواهم گرفت و مشام خویش را با بوی خوش او، خوشبو و عطرآگین خواهم کرد.

به هرزه بی می‌ و معشوق عمر می‌گذرد
بطالتم بس از امروز کار خواهم کرد

زندگی ام بدون شراب و معشوق به بیهودگی می‌گذرد، دیگر بی‌کاری کافی است، پس از این به کار خوردن شراب و عشق‌ورزی خواهم پرداخت.

هر آبروی که اندوختم ز دانش و دین
نثار خاک ره آن نگار خواهم کرد

هرچه نام نیک و حیثیت که به واسطه دین و دانش جمع کردم، به خاک پای معشوقم می‌ریزم.

چو شمع صبحدمم شد ز مهر او روشن
که عمر در سر این کار و بار خواهم کرد

همچون خورشید بامدادی که عشق او روشن و مشخص است، برای من نیز روشن شد که طول مدت زندگانی من در این مشغله صرف خواهد شد.

به یاد چشم تو خود را خراب خواهم ساخت
بنای عهد قدیم استوار خواهم کرد

به یاد چشمان مست تو، خود را مست و خراب خواهم کرد و بنای پیمان دیرینه خود را که در ازل با تو بستم، استوار می‌سازم.

صبا کجاست که این جان خون گرفته چو گل
فدای نکهت گیسوی یار خواهم کرد

باد صبا کجاست تا جان به خون آغشته و سرخ، چون گل خودم را فدای بوی خوش گیسوی یار کنم؟ صبا پیک عاشقان است که عطر دلاویز یار را می‌آورد.

نفاق و زرق نبخشد صفای دل حافظ
طریق رندی و عشق اختیار خواهم کرد‌

ای حافظ، دورویی و ریا کاری، به دل صفا و روشنی نخواهد بخشید؛ بنابراین شیوه وارستگی و عشق‌ورزی را برمی‌گزینم