غزل شماره ۱۳۲ حافظ: به آب روشن می عارفی طهارت کرد

معنی و تفسیر غزل شماره ۱۳۲ حافظ

بیت اول

به آب روشن می‌ عارفی طهارت کرد
علی الصباح که میخانه را زیارت کرد

صاحبدلی در موقع صبح که به میخانه رفت، با آب پاک شراب وضو گرفت. حافظ واژه «زیارت» را به خاطر نشان دادن مقام والا و جایگاه میکده بکار برده است.

✦✦✦✦

بیت دوم

همین که ساغر زرین خور نهان گردید
هلال عید به دور قدح اشارت کرد

به محض آنکه پیمانه طلایی و زرین خورشید پنهان شد و آفتاب غروب کرد، هلال ماه عید، به گردش ساغر در مجلس فرمان داد.

✦✦✦✦

بیت سوم

خوشا نماز و نیاز کسی که از سر درد
به آب دیده و خون جگر طهارت کرد

نماز و دعای آن کسی مقبول و پسندیده است که از روی دردمندی و نیاز، با اشک چشم و خون جگر خویش وضو گرفت.

✦✦✦✦

بیت چهارم

امام خواجه که بودش سر نماز دراز
به خون دختر رز خرقه را قصارت کرد

پیشوای دینی که تصمیم داشت نماز را طولانی و با تأنی بخواند، با شراب سرخ که خون دختر تاک است، خرقه خود را کوتاه ساخت. بلندی خرقه نماد زهد ریایی است.

✦✦✦✦

بیت پنجم

دلم ز حلقه زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد

دلم از حلقه گیسوی یار، به بهای جان خود، فتنه را خریداری نمود. نمی‌دانم چه بهره‌ای مشاهده کرد که این معامله را انجام داد.

✦✦✦✦

بیت ششم

اگر امام جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می‌ طهارت کرد

اگر که پیشنماز مسجد، امروز سراغ مرا گرفت، به او خبر بدهید که حافظ با شراب معرفت وضو گرفته است.