غزل شماره ۱۲۲ حافظ: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

معنی و تفسیر غزل شماره ۱۲۲ حافظ

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد

هر آن کسی که ارزش بندگان خاص خدا را حفظ کند و احترام آن‌ها را نگه دارد، خداوند در تمامی احوال او را از بلا مصون نگاه می‌دارد.

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست
که آشنا سخن آشنا نگه دارد

من راز و سخن عشق به دوست را مگر به خود او یا به خداوند باری‌تعالی نخواهم گفت، زیرا که تنها دوست و محرم اسرار، راز و اسرار دوست را حفظ خواهد کرد.

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای
فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد‌

ای دل آن طور زندگی کن که اگر در جایی پایت لغزید، فرشتگان دو دست دعا بر آسمان برداشته و تو را حفظ کنند.

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان
نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

اگر می‌خواهی که محبوب، عهد و پیمان مودت را نگسلد، سر رشته دوستی را محکم نگاه دار تا او نیز رشته محبت را رها نکند.

صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی
ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد‌

ای باد صبا، اگر دل مرا اسیر در سر زلف یار دیدی، لطفی کن و از سر مهربانی به او بگو که جایگاهش را حفظ کند. یعنی سر زلف یار بهترین جا برای دل است.

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت
ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد

وقتی به یار گفتم دلم را در عشق خود نگاه دار، می‌دانید چه جوابی داد؟ او گفت که از من کاری بر نمی‌آید، باید که خدا، خودش آن را حفظ می‌کند.

سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری
که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

آرزومندم که سر، مال، دل و جانم به قربان محبوبی بشود که حق و ارزش همصحبتی مهرآمیز و وفادارانه را رعایت می‌کند.

غبار راهگذارت کجاست تا حافظ
به یادگار نسیم صبا نگه دارد‌

ای جانان من، گَرد خاک راه محل عبور تو کجاست تا حافظ دلداده کمی از آن را به عنوان یادگاری از نسیم صبا نزد خود نگاه دارد