غزل شماره ۱۱۳ حافظ: بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

معنی و تفسیر غزل شماره ۱۱۳ حافظ

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تاب من به جهان طره فلانی داد

دیشب بنفشه، با گل سرخ سخن می‌گفت و نشانی درستی داد که زلف فلان کس یعنی یار حافظ مرا در جهان به تب و تاب انداخت.

دلم خزانه اسرار بود و دست قضا
درش ببست و کلیدش به دلستانی داد

دلم گنجینه اسرار زیادی بود، اما دست تقدیر و سرنوشت در آن را بست و کلیدش را به محبوبی دلستان سپرد.

شکسته‌وار به درگاهت آمدم که طبیب
به مومیایی لطف توام نشانی داد

من به آستانه تو، شکسته و خمیده آمدم، زیرا که طبیب، داروی شکستگی مرا، مهربانی تو دانست.

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاری ناتوانی داد

آن کسی که دست عدل و بخشش او به ناتوانی یاری رساند امید که بدنی سالم، دلی شاد و خاطری آسوده داشته باشد.

برو معالجه خود کن‌ ای نصیحتگو
شراب و شاهد شیرین که را زیانی داد‌

ای نصیحتگر، برو خودت را معالجه کن، شراب و زیباروی شیرین کار، به چه کس زیان می‌رساند.

گذشت بر من مسکین و با رقیبان گفت
دریغ حافظ مسکین من چه جانی داد

محبوب از برابر من درمانده گذشت و با مراقبان خود گفت: افسوس بر حافظ بیچاره که چه سخت جان داد