غزل شماره ۹۲ حافظ: میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

معنی و تفسیر غزل شماره ۹۲ حافظ

میرِ من خوش می‌روی کاندر سراپا میرمت
خوش خرامان شو که پیشِ قدِ رَعنا میرمت‌

ای فرمانروای دلم، رفتاری دلپذیر داری که فدای سر و قدمت شوم، به خوشی و ناز روان شو که پیشِ قامت موزونت جان را پیشکش دهم. [میر = مخفف امیر به معنی فرمانروا]

گفته بودی کی بمیری پیشِ من تعجیل چیست
خوش تقاضا می‌کنی پیشِ تقاضا میرمت‌

ای جانان، پرسیده بودی که چه موقع در برابرِ من می‌میری؟ عجله برای چیست؟ عجب تقاضای خوبی می‌کنی، پیشِ تقاضایت بمیرم یعنی قربان تقاضایت گردم.

عاشق و مخمور و مهجورم بتِ ساقی کجاست
گو بخرامد که پیشِ سرو بالا میرمت

دلداده‌ای خمارآلود و جدا از یار مانده هستم، معشوق من، ساقی مجلس کجاست؟ بگویید که با ناز بیاید تا در برابر قامت سرو مانندش جان را نثار کنم.

آنکه عُمری شد که تا بیمارم از سودایِ او
گو نگاهی کن که پیشِ چشمِ شهلا میرمت

به آن کسی که مدتی است از عشق و خیالِ او بیمارم، بگو که به من التفاتی کند که فدای چشمِ شهلایش شوم.

گفته‌ای لعلِ لبم هم درد بخشد هم دوا
گاه پیشِ درد و گه پیشِ مُداوا میرمت

ای جانان، گفته بودی که لبِ قرمزِ چون لعلم هم درد می‌بخشد و هم دوا می‌دهد. گاه پیشِ دردت و گاه پیشِ مداوایت بمیرم. یعنی فدای لبت گردم که هم درد و هم درمان در آن است.

خوش خرامان می‌روی چشمِ بَد از رویِ تو دور
دارم اندر سَر خیالِ آنکه در پا میرمت‌

ای یار چه با ناز و زیبا راه می‌روی، چشم بَد از تو دور باد. قصد دارم وقتی که خوش می‌خرامی در مقابلِ قدمت جان را نثار کنم.

گرچه جای حافظ اندر خلوتِ وصلِ تو نیست‌
ای همه جای تو خوش پیشِ همه جا میرمت‌

ای جانان، اگر چه در خلوتِ وصلِ تو برای حافظ جایی نیست اما می‌دانم که سراپای تو خوش است. همه جا فدای تو گردم.

منبع: شرح سودی، انتشارات نگاه.