زندگینامه حضرت فاطمه زهرا (س)

حضرت فاطمه زهرا (س) دختر نبی اکرم (ص) تنها ۱۸ سال داشت که به شهادت رسید. حضرت فاطمه (س) را سیده النسا العالمین می دانند. زندگینامه حضرت فاطمه (س) در این مقاله گردآوری شده است که با هم می خوانیم؛

ولادت حضرت فاطمه (س)

حضرت فاطمه (س) در سال پنجم پس از بعثت و در روز ۲۰ جمادی الثانی در مکه به دنیا آمد. اکثر مفسران شیعی و عده‌ای از مفسران بزرگ اهل تسنن نظیر فخر رازی، آیه آغازین سوره کوثر را به حضرت زهرا (س) تطبیق نموده‌اند و حضرت فاطمه (س) را خیر کثیر و باعث بقا و گسترش نسل و ذریه پیامبر اکرم ذکر کرده اند. آیه انتهایی این سوره نیز قرینه خوبی بر این مدعاست که در آن خداوند به پیامبر خطاب می‌ کند و می‌ فرماید «همانا دشمن تو ابتر و بدون نسل است».

اگر می خواهید درباره روز تولد حضرت فاطمه (س) و جزئیات ولادت ایشان بیشتر بدانید با ما همراه باشید.

 

والدین حضرت فاطمه زهرا (س)

پدر ایشان حضرت محمد (ص) و مادرش خدیجه دختر خویلد، از زنان بزرگ و شریف قریش بوده است؛ خدیجه نخستین بانویی است که به اسلام گروید و پس از پذیرش اسلام، تمامی ثروت و دارایی خود را در خدمت به اسلام و مسلمانان مصرف کرد.

 

 

دوران کودکی حضرت فاطمه زهرا (س)

گزارش های کمی از دوران کودکی حضرت فاطمه (س) در تاریخ وجود دارد. پس از آشکار شدن دعوت پیامبر (ص)، حضرت فاطمه (س) در برخی موارد شاهد خشونت کفار علیه پدرش بوده و علاوه بر آن سه سال از دوران کودکی ایشان در شعب ابی طالب گذشته است. حضرت فاطمه در طول دوران کودکی خود مادرش خدیجه و نزدیکانی همچون ابوطالب را از دست داد. ایشان همراه با سایر مسلمانان از مکه به مدینه هجرت نمود و در آنجا ساکن شد.

 

ازدواج حضرت فاطمه زهرا (س)

حضرت فاطمه (س) خواستگاران فراوانی داشت اما رسول خدا (ص) به آنها فرمود که اختیار فاطمه در دست خداست. تا سرانجام جبرئیل بر پیامبر (ص) نازل شد و گفت: «ای محمد! خدا بر تو سلام می‌رساند و می‌فرماید فاطمه را به عقد علی در آور؛ خداوند علی را برای فاطمه و فاطمه را برای علی پسندیده است». بدین ترتیب بود که مقدمات زفاف فراهم شد. حضرت فاطمه (س) با مهری اندک به خانه امام علی (ع) قدم گذارد. ثمره این ازدواج مبارک، ۵ فرزند به نام های حسن، حسین، زینب، ام کلثوم و محسن بود.

 

وفات پیامبر (ص)

هنوز چیزی از وفات رسول خدا (ص) نگذشته بود که سفارش ایشان و ابلاغ فرمان الهی در روز غدیر، مبنی بر نصب امام علی (ع) به عنوان حاکم و ولی مسلمین پس از پیامبر (ص)، توسط عده ای نادیده گرفته شد.

آن ها در محلی به نام سقیفه جمع شدند و از میان خود فردی را به عنوان حاکم برگزیدند و شروع به جمع‌آوری بیعت از سایرین برای او کردند. عده‌ای از مسلمانان که خلافت را حق علی (ع) می دانستند در خانه فاطمه (س) جمع شدند. هنگامی که ابوبکر از اجتماع آنان و عدم بیعت با وی مطلع شد عمر را روانه خانه فاطمه (س) نمود تا امام علی (ع) و سایرین را به زور برای بیعت در مسجد حاضر کند.

عمر نیز با عده‌ای به همراه پاره آتش، روانه خانه فاطمه (س) شد. هنگامی که بر در خانه حاضر شد، فاطمه (س) به پشت در آمد و علت حضور آنان را جویا شد. عمر علت را حاضر نمودن امام علی (س) و دیگران در مسجد برای بیعت با ابوبکر برشمرد و تهدید کرد در صورتی که علی (ع) و سایرین برای بیعت از خانه خارج نشوند، خانه را با اهلش به آتش خواهد کشید.

بدین ترتیب عمر دستور داد تا هیزم حاضر کنند و به وسیله هیزم های گردآوری شده و پاره آتشی که با خود همراه داشت، درب خانه را به آتش کشیدند (ماجرای آتش زدن خانه حضرت زهرا (س)) و به زور وارد خانه شدند و به همراه عده‌ای از همراهانش خانه را مورد تفتیش قرار داده و علی (ع) را به زور و با اکراه به سمت مسجد بردند. در حین این عمل، فاطمه (س) بسیار دید.

 

 

مساله فدک

از دیگر ستم‌هایی که پس از رحلت پیامبر (ص) در حق حضرت فاطمه (س) روا شد، مسأله فدک بود؛ فدک قریه‌ای در حدود ۱۶۵ کیلومتری مدینه بود و چشمه جوشان و نخلهای فراوانی داشت. این قریه متعلق به یهودیان بود و آن را بدون هیچ جنگی به پیامبر (ص) بخشیدند؛ لذا مشمول اصطلاح انفال می‌شد و بر طبق بیان صریح قرآن، تنها اختصاص به خداوند و پیامبر اسلام داشت.

پیامبر (ص) طبق دستور الهی آن را به فاطمه (س) بخشید. پس از رحلت رسول خدا (ص)، ابابکر با منتسب نمودن حدیثی به پیامبر (ص) با این مضمون که ما انبیا از خویش ارثی باقی نمی‌گذاریم، ادعا نمود آنچه از پیامبر اکرم (ص) باقی مانده، متعلق به تمامی مسلمین است و این گونه بود که فدک را غصب کردند.

بیماری حضرت فاطمه زهرا (س)

حضرت فاطمه (س) تنها ۹۵ روز پس از رسول خدا زنده ماند. ایشان بر اثر شدت ضربات و لطماتی که در اثر هجوم به خانه‌اش و وقایع پس از آن به او وارد شده بود، بیمار شد و در بستر بیماری افتاد. حضرت فاطمه (س) حتی در زمان بیماری نیز کارهای خانه را خودش انجام می‌داد و گاهی به سختی و با کمک کودکانش، خود را کنار تربت پیامبر (ص) می‌رساند و یا کنار مزار حمزه عموی پیامبر (ص) و دیگر شهدای احد حاضر می‌شد و غم و اندوه خود را بازگو می‌کرد.

در روزهای بیماری حضرت فاطمه (س) ابوبکر و عمر به عیادت ایشان آمدند. حضرت زهرا (س) ابتدا از آن ها رویگردانی می کرد، اما سرانجام آن ها بر بسترش حاضر شدند. در این هنگام حضرت فاطمه (س) این کلام پیامبر را به یاد آن ها آورد که فرموده بود: «هر کس فاطمه را بیازارد مرا آزرده و هر که او را راضی کند مرا راضی کرده است». سپس خدا و ملائکه را شاهد گرفت و فرمود: «شما من را به غضب آوردید و هرگز من را راضی ننمودید؛ در نزد پیامبر، شکایت شما دو نفر را خواهم کرد».

وصیت به امام علی (ع)

در ایام بیماری، حضرت زهرا (س) روزی امام علی (ع) را فراخواند و آن حضرت را وصی خویش قرار داد و به آن حضرت وصیت نمود که پس از وفاتش، او را شبانه غسل دهد و شبانه کفن نماید و شبانه دفن کند و احدی از کسانی که در حق او ستم روا داشته‌اند، در مراسم تدفین و نماز خواندن بر جنازه او حاضر نباشند.

 

شهادت حضرت زهرا (س)

روز سوم جمادی الثانی سال یازدهم هجری حضرت زهرا (س) طلب آب کرد و به وسیله آن بدنش را شستشو داد و غسل کرد. سپس جامه‌ای نو پوشید و در بستر خوابید و پارچه‌ای سفید به روی خود کشید و از دنیا رفت. حضرت فاطمه (س) در زمان شهادتش ۱۸ سال بیشتر عمر نداشت.