غزل شماره ۲۰۲ حافظ: بود آیا که در میکده‌ها بگشایند
غزل شماره ۲۰۲ حافظ در زمانی که امیر مبارزالدین در میخانه‌ها را بسته بود سروده و در آن یک پیش‌بینی…
غزل شماره ۲۰۱ حافظ: شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند
غزل شماره ۲۰۱ حافظ در زمان شاه شجاع و ایامی که شاه با تغییر سیاست داخلی خود حافظ را از…
غزل شماره ۲۰۰ حافظ: دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند
غزل شماره ۲۰۰ حافظ نشان دهنده عکس العمل شاعر نسبت به سیاست‌های جدید حکومت شاه شجاع یعنی رعایت ظواهر شرع…
غزل شماره ۱۹۹ حافظ: واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
غزل شماره ۱۹۹ حافظ در زمان شاه شجاع و در انتقاد سران طریقت سروده شده و بیشتر از دیگر غزل‌هایی…
غزل شماره ۱۹۸ حافظ: گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند
غزل شماره ۱۹۸ حافظ با بهره‌گیری از صنایع بدیعی به صورت سوال و جواب در مدح تورانشاه و در سنین…
غزل شماره ۱۹۷ حافظ: شاهدان گر دلبری زین سان کنند
غزل شماره ۱۹۷ حافظ غزلی است عاشقانه که در فرجه پرشور و حال جوانی سروده شده و به آوازی شباهت…
غزل شماره ۱۹۶ حافظ: آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
غزل شماره ۱۹۶ حافظ اشاره به پاسخ او نسبت به کراماتی دارد که از شاه نعمت الله ولی توسط مریدانش…
غزل شماره ۱۹۵ حافظ: غلام نرگس مست تو تاجدارانند
غزل شماره ۱۹۵ حافظ یکی از چند غزل خاص و عاشقانه اوست که در آن شاعر علاوه بر عاشقانه بودن…
غزل شماره ۱۹۴ حافظ: سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
غزل شماره ۱۹۴ حافظ حاصل کار ایام جوانی اوست زیرا در تمام ابیات آن توجه اصلی و اولیه شاعر به…
غزل شماره ۱۹۳ حافظ: در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند
غزل شماره ۱۹۳ حافظ می‌گوید از روز ازل میان او و شیرین دهنان، توسط خدا عهد بندگی و مولایی بسته…
غزل شماره ۱۹۲ حافظ: سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند
غزل شماره ۱۹۲ حافظ در دوری از محبوب و به هوای او سروده شده است. برخی شارحان می‌گویند این غزل…
غزل شماره ۱۹۱ حافظ: آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
غزل شماره ۱۹۱ حافظ از زلف دراز و بلند و پر و پیچ و تاب محبوب سخن به میان می‌آورد…