غزل شماره ۴۱ حافظ: اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است
غزل شماره ۴۱ حافظ تأویل عرفانی ندارد، شعری اجتماعی است و در دوره حکومت امیر مبارز‌الدین سروده شده که در…
غزل شماره ۴۰ حافظ: المنة لله که در میکده باز است
غزل شماره ۴۰ حافظ غزلی عاشقانه است و می‌گوید خدا را سپاس به خاطر باز بودن در میکده که کام…
غزل شماره ۳۹ حافظ: باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
غزل شماره ۳۹ حافظ مضامین بکر و عالی عاشقانه را در هر قافیه گنجانیده تا غزل در مقابله با سایر…
غزل شماره ۳۸ حافظ: بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
غزل شماره ۳۸ حافظ غزلی است عاشقانه و آن را محصول دوران جوانی حافظ و در ایام حکومت شاه شیخ…
غزل شماره ۳۷ حافظ: غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
غزل شماره ۳۷ حافظ به گذرا بودن و بی‌وفایی زندگی دنیا اشاره می‌کند و دل بستن به آن را اشتباه…
غزل شماره ۳۶ حافظ: تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
غزل شماره ۳۶ حافظ یکی از غزل‌های عاشقانه، بدون اشارات عارفانه و خالی از کنایه و ابهام این شاعر نامی…
غزل شماره ۳۵ حافظ: برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست
غزل شماره ۳۵ حافظ می‌گوید شراب عشق، وجود نفسانى مرا ویران کرده و به من هستى جاویدان بخشیده است. حافظ…
غزل شماره ۳۴ حافظ: رواق منظر چشم من آشیانه توست
غزل شماره ۳۴ حافظ بدون تردید در زمان شاه شجاع و در هنگامی که او از شیراز به دور بوده…
غزل شماره ۳۳ حافظ: خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
غزل شماره ۳۳ حافظ در زمان شاه شجاع و در موقعیتی سروده شده است که شاعر با تنگدستی روبرو بوده…
غزل شماره ۳۲ حافظ: خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
غزل شماره ۳۲ حافظ یکی از غزل‌هایی است که در آن مدح شاه شجاع گفته شده و گلایه‌ها و درد…
غزل شماره ۳۱ حافظ: آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
غزل شماره ۳۱ حافظ می‌گوید آن شب عزیزی که مراد می‌بخشند امشب است، خدایا بر اثر تأثیر کدام ستاره است…
غزل شماره ۳۰ حافظ: زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست
غزل شماره ۳۰ حافظ می‌گوید زلف تو با جاذبه‌ای که دارد دل‌های زیادی را به خود جذب کرده و رهایی…