غزل شماره ۱۲۵ حافظ: شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
غزل شماره ۱۲۵ حافظ در استقبال از غزل سلمان ساوجی سروده شده که البته مضامین اشعار او را به نحوه…
غزل شماره ۱۲۴ حافظ: آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
غزل شماره ۱۲۴ حافظ در زمان اوج اختلاف او و شیخ زین الدین کلاه و هنگامی که به دستور شاه…
غزل شماره ۱۲۳ حافظ: مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
غزل شماره ۱۲۳ حافظ در رابطه با مطربی است که منظور همان عاشق است. مطرب عاشق از سوز عشق خود…
غزل شماره ۱۲۲ حافظ: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
غزل شماره ۱۲۲ حافظ از اهل خدا صحبت به میان می‌آورد. منظور از اهل خدا عارفانی است که مستقیماً با…
غزل شماره ۱۲۱ حافظ: هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
غزل شماره ۱۲۱ حافظ در زمان شاه شجاع و برای اظهار ارادت و تقرب به آن پادشاه سروده شده است.…
غزل شماره ۱۲۰ حافظ: بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
غزل شماره ۱۲۰ حافظ مانند بسیاری غزلیات با موسیقی کلام خواننده را مجذوب خود می‌کند. حافظ با استفاده از تشبیهات…
غزل شماره ۱۱۹ حافظ: دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
غزل شماره ۱۱۹ حافظ در مدت کوتاهی که شاه محمود بر شیراز مسلط و شاه شجاع متواری بود به طرفداری…
غزل شماره ۱۱۸ حافظ: آن کس که به دست جام دارد
غزل شماره ۱۱۸ حافظ یکی از سروده‌های ایام شباب شاعر است. حافظ برای مقابله با ریاکاری زاهدان هم‌دوره خویش پادشاهی…
غزل شماره ۱۱۷ حافظ: دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
غزل شماره ۱۱۷ حافظ در هنگام تسلط شاه محمود بر شیراز و دوره بیچارگی شاه شجاع سروده شده و حافظ…
غزل شماره ۱۱۶ حافظ: کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
غزل شماره ۱۱۶ حافظ برگرفته از غزل سلمان ساوجی است که حافظ در کمال بلاغت گویی آن را مجددا بازسازی…
غزل شماره ۱۱۵ حافظ: درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
غزل شماره ۱۱۵ حافظ غزلی است پخته و به نظر می‌رسد حاصل ایام کمال شاعر باشد. حافظ در ابتدا با…
غزل شماره ۱۱۴ حافظ: همای اوج سعادت به دام ما افتد
غزل شماره ۱۱۴ حافظ یک غزل عاشقانه است که در کمال بلاغت بیان شده و هر خواننده‌ای را که در…