غزل شماره ۱۶۷ حافظ: ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد
غزل شماره ۱۶۷ حافظ را به دو صورت تفسیر و تأویل می‌کنند. یکی در وصف پیامبر اسلام و بعثتش به…
غزل شماره ۱۶۶ حافظ: روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
غزل شماره ۱۶۶ حافظ با خوشحالی فراوان از اینکه روز‌های سخت جنگ و گریز ابواسحاق به پایان رسیده و شیراز…
غزل شماره ۱۶۵ حافظ: مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
غزل شماره ۱۶۵ حافظ پس از قتل شیخ ابواسحاق و در اوایل حکومت امیر مبارزالدین سروده شده است. شاعر دلدادگی…
غزل شماره ۱۶۴ حافظ: نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
غزل شماره ۱۶۴ حافظ با شور و شوق و طنز و اندرز در متن فلسفه خیامی دست به دست هم…
غزل شماره ۱۶۳ حافظ: گل بی رخ یار خوش نباشد
غزل شماره ۱۶۳ حافظ حاصل مرحله‌ای است که شاعر به طرف کمال سیر می‌کند. این شعر در آغاز بهار سروده…
غزل شماره ۱۶۲ حافظ: خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
غزل شماره ۱۶۲ حافظ از یازده بیت تشکیل شده که هفت بیت اولیه غزلی است مستقل و چهار بیت پایانی…
غزل شماره ۱۶۱ حافظ: کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
غزل شماره ۱۶۱ حافظ کسی را مخاطب ساخته و در پاسخ او که شعر تر و نشاط‌آور درخواست دارد، می‌فرماید…
غزل شماره ۱۶۰ حافظ: خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
غزل شماره ۱۶۰ حافظ خلوت با یار را در صورتی دلپذیر می‌داند که یار با او موافق باشد نه اینکه…
غزل شماره ۱۵۹ حافظ: نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
غزل شماره ۱۵۹ حافظ صراحتاً به مردم هشدار می‌دهد که سرشت و ماهیت وجودی ظاهر الصلاحان نابکار ناخالصی فراوان دارد.…
غزل شماره ۱۵۸ حافظ: من و انکار شراب این چه حکایت باشد
غزل شماره ۱۵۸ حافظ در اوایل حکومت امیر مبارزالدین در استقبال از غزل ساوجی که احتمالاً به مسابقه گذاشته شده…
غزل شماره ۱۵۷ حافظ: هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
غزل شماره ۱۵۷ حافظ در غیاب شاه شیخ ابواسحاق و در مدح او سروده شده و در بیت ششم عبارت…
غزل شماره ۱۵۶ حافظ: به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
غزل شماره ۱۵۶ حافظ در اوایل حبس خواجه قوام‌الدین محمد صاحب عیار وزیر شاه شجاع سروده شده است. صاحب عیار…