غزل شماره ۲۵۷ حافظ یک غزل عاشقانه است که در ایام جوانی سروده و بازگو کننده خواهشهای دل در این دوره زندگی اوست. حافظ از معشوق میخواهد چهره به او نشان دهد حتی اگر در ازای آن جان حافظ را...
غزل شماره ۲۵۶ حافظ در حین صدرات خواجه تورانشاه وزیر سروده شده و بازگو کننده دورهایست که حافظ تا اندازهای با خاطر آسوده میزیسته است. مطلع غزل با نصیحت به پندشنوی از ناصح دلسوز آغاز میشود. در ادامه به اغتنام...
غزل شماره ۲۵۵ حافظ حاصل ایام پر از تشویش زندگی حافظ است و او از غزل شمس الدین محمد جوینی استقبال کرده است. این غزل معروف با ردیف «غم مخور» به مخاطب دلگرمی میدهد که در نهایت همه این سختیها...
غزل شماره ۲۵۴ حافظ میگوید خوشحال باش و غصه و غم را کنار بگذار. تا دوری و سختی نکشی هرگز به مراد دل خود نخواهی رسید و تا در ظلمت و تاریکی نباشی، قدر نور و روشنایی را نخواهی دانست....
غزل شماره ۲۵۳ حافظ در قالب مضامین عاشقانه ساخته و پرداخته شده و حاصل ایام شباب شاعر است. حافظ با مخاطب قرار دادن معشوق، عمر خود را به لالهزاری تشبیه میکند که اگر فروغ و روشنایی دارد، از وجود معشوق...
غزل شماره ۲۵۲ حافظ در ایام تبعید دو ساله که شاعر در زندان اسکندر در یزد به سر میبرده و در اواخر این دوره سروده شده است. حافظ میگوید اگر عمرم کفاف داد که از اینجا به میخانه بروم، تنها...
غزل شماره ۲۵۱ حافظ میگوید زمان هجران بهسرآمده و شب وصل رسیده است. مطلع این غزل به آیهای از سوره قدر تلمیح دارد. شب وصل همچون شب قدر ارزشمند است؛ شبی که ارزش آن از هزار شب بیشتر است و...
غزل شماره ۲۵۰ حافظ قبل از تبعید به یزد سروده شده و این در حالی است که در دو بیت ابتدایی حافظ با محبوب ازلی خود صحبت میکند و از او میخواهد که با نمایاندن رخساره، باعث شود حافظ وجود...
غزل شماره ۲۴۹ حافظ یکی دیگر از غزلهایی است که در فاصله بین دوره زمانی سلطنت شاه شجاع و دوری او از شیراز سروده شده است. شاعر به باد صبا میگوید میتواند با آوردن خاک خوشبوی راه یار اندوه دل...
غزل شماره ۲۴۸ حافظ میگوید بر سر دو راهی قرار گرفتهای و نمیدانی کدام راه را باید انتخاب کنی. در این دوره زمانی بسیار تنها و دل گرفته هستی. حافظ عاشق از باد صبا میخواهد که از کوی دوست، بوی...
غزل شماره ۲۴۷ حافظ در هنگامی سروده شده که حکم تبعید شاعر در شیراز قطعی شده بود. این غزل را برای شاه یحیی سروده و برای او به یزد ارسال داشته است. شاعر از باد صبا که پیک عاشقان است...
غزل شماره ۲۴۶ حافظ در سالی که ماه رمضان در فرجه پایان فصل بهار قرار گرفته و عید فطر مقارن روزهای آخر ایام بهاری بوده است سروده شده است. با پایان ماه رمضان بساط نوشخواری برپا شده است و شاعر...
