غزل شماره ۴۳۹ حافظ: دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
غزل شماره ۴۳۹ حافظ عاشقانه‌ای‌ست که شاعر در غیاب سه ساله شاه شجاع و هنگامی که شاه محمود حاکم شیراز…
غزل شماره ۴۳۸ حافظ: سبت سلمی بصدغیها فؤادی
غزل شماره ۴۳۸ حافظ یکی از شیرین‌کاری‌های شاعر است که در سال‌های آخر عمرش به صورت ملمّع ساخته، برای سرودنش…
غزل شماره ۴۳۷ حافظ: ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
غزل شماره ۴۳۷ حافظ در مدح خواجه تورانشاه وزیر شاه شجاع سروده شده و حافظ در مطلع غزل خواجه وزیر…
غزل شماره ۴۳۶ حافظ: آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی
غزل شماره ۴۳۶ حافظ مربوط به دورانی است که شاعر در تبعید و در شهر یزد اقامت داشته و مخاطب…
غزل شماره ۴۳۵ حافظ: با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی
غزل شماره ۴۳۵ حافظ بازگو کننده تمام نکات عرفانی مورد تصدیق عرفاست. او این نکات را در قالب ایما و…
غزل شماره ۴۳۴ حافظ: ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی
غزل شماره ۴۳۴ حافظ خطاب به دل شاعر بیان می‌شود و در حقیقت مخاطب آن همه انسان‌ها هستند. این غزل…
غزل شماره ۴۳۳ حافظ: ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
غزل شماره ۴۳۳ حافظ غزلی در مدح شاه یحیی است و پس از توصیفات زیبا، در بیت آخر به نام…
غزل شماره ۴۳۲ حافظ: مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
غزل شماره ۴۳۲ حافظ محصول ایام جوانی شاعر و احتمالا در استقبال از غزل عطار، شاه نعمت الله ولی، اوحدی…
غزل شماره ۴۳۱ حافظ: لبش می‌بوسم و در می‌کشم می
غزل شماره ۴۳۱ حافظ سراپا عاشقانه محصول جوانی شاعر است که ذهن شاعر دربست در تصرف افکار عاشقانه بوده است.…
غزل شماره ۴۳۰ حافظ: به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می
غزل شماره ۴۳۰ حافظ به فاصله کمی پس از سرودن غزل با مطلع «ساقی بیا که شد قدح لاله پر…
غزل شماره ۴۲۹ حافظ: ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
غزل شماره ۴۲۹ حافظ در سال‌های آخر عمر و شعر و شاعری حافظ در زمان سلطنت شاه زین العابدین جوان…
غزل شماره ۴۲۸ حافظ: سحرگاهان که مخمور شبانه
غزل شماره ۴۲۸ حافظ از غزل‌های عارفانه سنگین و قابل بحث و مطالعه عارفان در هر زمان و با هرگونه…