غزل شماره ۵۳ حافظ: منم که گوشه میخانه خانقاه من است
غزل شماره ۵۳ حافظ یکی از شاهکار‌هایی است که در پوشش ظاهر مفاهیم عرفانی سروده شده و کمال ظرافت و…
غزل شماره ۵۲ حافظ: روزگاریست که سودای بتان دین من است
غزل شماره ۵۲ حافظ در مدح شاه شجاع و در زمانی سروده شده است که رقابت به نزدیکی دربار او…
غزل شماره ۵۱ حافظ: لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
غزل شماره ۵۱ حافظ یکی از غزل‌های عاشقانه ایام جوانی، یعنی قبل از سی سالگی اوست، ایامی که حافظ از…
غزل شماره ۵۰ حافظ: به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
غزل شماره ۵۰ حافظ نشان می‌دهد که شاعر پس از بازگشت از تبعید در آرزوی اعتنا و توجه مجدد شاه…
غزل شماره ۴۹ حافظ: روضه خلد برین خلوت درویشان است
غزل شماره ۴۹ حافظ یکی از تابلو‌های روشن چهره مثبت درویشان پاک‌نهاد است که حافظ آن را به زیبایی هرچه…
غزل شماره ۴۸ حافظ: صوفی از پرتو می راز نهانی دانست
غزل شماره ۴۸ حافظ بیان می‌کند که شاعر می‌خواهد همه سرمایه فضل و کمال و معلومات رقیب خود را به…
غزل شماره ۴۷ حافظ: به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
غزل شماره ۴۷ حافظ با به کارگیری اصطلاحات عارفانه نه تنها معانی لغوی زیبایی به ابیات داده بلکه خواننده آگاه…
غزل شماره ۴۶ حافظ: گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
غزل شماره ۴۶ حافظ یکی از بازگویی‌های صادقانه از رویداد‌های ایام شباب حافظ جوان بوده که تصویر ذهنی از انس…
غزل شماره ۴۵ حافظ: در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
غزل شماره ۴۵ حافظ که از آن بوی نومیدی و افسردگی می‌آید مربوط به بدترین دوره عمر او یعنی پس…
غزل شماره ۴۴ حافظ: کنون که بر کف گل جام باده صاف است
غزل شماره ۴۴ حافظ با وصف بهاران و فصل باده‌گساری شروع و توصیه به گوشه‌گیری از مردم را دارد که…
غزل شماره ۴۳ حافظ: صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
غزل شماره ۴۳ حافظ پس از قتل شاه شیخ ابواسحاق و در حالت سرخوردگی و زمانی که حافظ از این…
غزل شماره ۴۲ حافظ: حال دل با تو گفتنم هوس است
غزل شماره ۴۲ حافظ شعری رندانه است. برخی آن را الهی، عرفانی و از عشقی حقیقی می‌دانند و عده‌ای دیگر…