غزل شماره ۳۱۷ حافظ: فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم
غزل شماره ۳۱۷ حافظ از غزل‌های عرفانی خواجه شیراز است و هفت بیت اولیه آن بیان کننده شرح حال شاعر…
غزل شماره ۳۱۶ حافظ: زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
غزل شماره ۳۱۶ حافظ احتمالا در زمان شاه شجاع و وزارت تورانشاه و به قصد نمایش هنرنمایی در غزلسرایی عاشقانه…
غزل شماره ۳۱۵ حافظ: به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم
غزل شماره ۳۱۵ حافظ نشانی از پافشاری عقیدتی شاعر بر خط مشی زندگانی خود در برابر مخالفین دارد که در…
غزل شماره ۳۱۴ حافظ: دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
غزل شماره ۳۱۴ حافظ و بیت نهم آن اشاره به صنمی لشکری دارد که وابسته به شاه بوده است و…
غزل شماره ۳۱۳ حافظ: بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم
غزل شماره ۳۱۳ حافظ در پاسخ شاه شجاع برای رفتن به کرمان سروده شده است. حافظ در کمال ادب و…
غزل شماره ۳۱۲ حافظ: بُشری اِذِ السّلامةُ حَلَّت بِذی سَلَم
غزل شماره ۳۱۲ حافظ در روز‌هایی که لشکر شاه شجاع در دروازه و میدان سعادت خارج از شهر شیراز اطراق…
غزل شماره ۳۱۱ حافظ: عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام
غزل شماره ۳۱۱ حافظ بیانگر عشق واقعی است. عشقی که شاعر در بیت اول به آن اشاره دارد و مقصود…
غزل شماره ۳۱۰ حافظ: مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام
غزل شماره ۳۱۰ حافظ در زمانی که شاه شجاع در تبریز به عیش و نوش مشغول بوده و پس از…
غزل شماره ۳۰۹ حافظ: عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام
غزل شماره ۳۰۹ حافظ یک تابلوی هنری بی‌نظیر از وصف یک مجلس بزم و شرح یک محفل عیش و نوش…
غزل شماره ۳۰۸ حافظ: ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل
غزل شماره ۳۰۸ حافظ احتمالا در استقبال از قصیده ادیب صابر در مدح شاه خوارزمشاه با مطلع «ای رود تو…
غزل شماره ۳۰۷ حافظ: هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل
غزل شماره ۳۰۷ حافظ احتمالاً در استقبال غزلی سروده شده است. این غزل عاشقانه چندین تلمیح دارد. حافظ در ابتدا…
غزل شماره ۳۰۶ حافظ: اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول
غزل شماره ۳۰۶ حافظ در زمانی سروده شده که شاعر از هر طرف تحت فشار بوده و در دل امیدی…