غزل شماره ۱۶۰ حافظ: خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
غزل شماره ۱۶۰ حافظ خلوت با یار را در صورتی دلپذیر می‌داند که یار با او موافق باشد نه اینکه…
غزل شماره ۱۵۹ حافظ: نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
غزل شماره ۱۵۹ حافظ صراحتاً به مردم هشدار می‌دهد که سرشت و ماهیت وجودی ظاهر الصلاحان نابکار ناخالصی فراوان دارد.…
غزل شماره ۱۵۸ حافظ: من و انکار شراب این چه حکایت باشد
غزل شماره ۱۵۸ حافظ در اوایل حکومت امیر مبارزالدین در استقبال از غزل ساوجی که احتمالاً به مسابقه گذاشته شده…
غزل شماره ۱۵۷ حافظ: هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
غزل شماره ۱۵۷ حافظ در غیاب شاه شیخ ابواسحاق و در مدح او سروده شده و در بیت ششم عبارت…
غزل شماره ۱۵۶ حافظ: به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
غزل شماره ۱۵۶ حافظ در اوایل حبس خواجه قوام‌الدین محمد صاحب عیار وزیر شاه شجاع سروده شده است. صاحب عیار…
غزل شماره ۱۵۵ حافظ: اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد
غزل شماره ۱۵۵ حافظ به استقبال غزلی از فخرالدین عراقی و البته با مضامینی دلنشین‌تر و نه از سوز دل…
غزل شماره ۱۵۴ حافظ: راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
غزل شماره ۱۵۴ حافظ در زمان شاه شجاع برای آنکه با باده و چنگ خوانده شود و مجلس اقتضای باده…
غزل شماره ۱۵۳ حافظ: سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
غزل شماره ۱۵۳ حافظ در قالب غزلی عاشقانه توصیفات زیبایی از طبیعت و اتفاقات روزمره نیز دارد. در ابیات آغازین…
غزل شماره ۱۵۲ حافظ: در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
غزل شماره ۱۵۲ حافظ یکی از شاهکار‌های عرفانی این شاعر شیرین کلام است. حافظ در این غزل به مفاهیمی همچون…
غزل شماره ۱۵۱ حافظ: دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد
غزل شماره ۱۵۱ حافظ نشان می‌دهد که شاعر هنگام سفر به هند، متوجه خطر مسافرت شده و انگیزه سرودن این…
غزل شماره ۱۴۴ حافظ: به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد
غزل شماره ۱۴۴ حافظ به طور غیرمستقیم به یکی از اشعار شاه نعمت الله ولی اشاره می‌کند. شاه نعمت الله…
غزل شماره ۱۴۳ حافظ: سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
غزل شماره ۱۴۳ حافظ غزلی سراپا عارفانه و پاسخگوی راز بزرگی است که همه عرفا در راه شناخت آن گام…