غزل شماره ۱۷۸ حافظ: هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
غزل شماره ۱۷۸ حافظ پس از قتل شاه ابو اسحاق و در زمان حکومت امیر مبارزالدین سروده شده و بازگو…
غزل شماره ۱۷۷ حافظ: نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
غزل شماره ۱۷۷ حافظ در زمان تسلط شاه محمود بر شیراز و برای شاه شجاع سروده شده و در آن…
غزل شماره ۱۷۶ حافظ: سحرم دولت بیدار به بالین آمد
غزل شماره ۱۷۶ حافظ در روز‌های اول ورود مجدد شاه شجاع به شیراز پس از فراری شدن شاه محمود یعنی…
غزل شماره ۱۷۵ حافظ: صبا به تهنیت پیر می فروش آمد
غزل شماره ۱۷۵ حافظ در وصف بهار، در هشت بیت سروده شده که چهار بیت اول آن در توصیف آب…
غزل شماره ۱۷۴ حافظ: مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد
غزل شماره ۱۷۴ حافظ می‌گوید که علت شکست شاه شجاع و بازگشت مجدد او را هرکسی درک نمی‌کند و پاره‌ای…
غزل شماره ۱۷۳ حافظ: در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
غزل شماره ۱۷۳ حافظ از غزل‌هایی است که برای شاه شجاع سروده شده و معانی ابیات اشاره به اواخر دوران…
غزل شماره ۱۷۲ حافظ: عشق تو نهال حیرت آمد
غزل شماره ۱۷۲ حافظ با ردیف «حیرت آمد» وادی حیرت یعنی ششمین وادی از وادی‌های هفتگانه عرفان را توصیف می‌کند.…
غزل شماره ۱۷۱ حافظ: دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد
غزل شماره ۱۷۱ حافظ هنگام انتصاب صاحب عیار به مقام وزارت سروده شده و حافظ شادمان است از اینکه مقام…
غزل شماره ۱۷۰ حافظ: زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
غزل شماره ۱۷۰ حافظ شخص خود را مثال می‌زند و خویشتن را در ابتدای امر به صورت یک صوفی گوشه‌گیر…
غزل شماره ۱۶۹ حافظ: یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد
غزل شماره ۱۶۹ حافظ نشان می‌دهد که گویا از اینکه هیچکس را یارای مقابله با حاکم زورگو نیست، حوصله شاعر…
غزل شماره ۱۵۰ حافظ: ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
غزل شماره ۱۵۰ حافظ دلالت بر اندرزگویی به شاه منصور دارد، چراکه این مرد دلیر جمع اضداد بود و مجالس…
غزل شماره ۱۴۹ حافظ: دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد
غزل شماره ۱۴۹ حافظ در استقبال غزلی از شاه شجاع سروده شده است. شاعر در ابتدا دل خویش را پند…