غزل شماره ۲۲۵ حافظ: ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود
غزل شماره ۲۲۵ حافظ به استقبال مصراعی از سلطان غیاث الدین بن اسکندر معروف به اعظم شاه حاکم بنگال هند…
غزل شماره ۲۲۴ حافظ: خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
غزل شماره ۲۲۴ حافظ در زمان شاه شجاع و در دوره‌ای که شاعر با شاه روابط حسنه و مراوده و…
غزل شماره ۲۲۳ حافظ: هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
غزل شماره ۲۲۳ حافظ یار و همنشین را مخاطب قرار داده و می‌گوید یاد تو لحظه‌ای از تن و روح…
غزل شماره ۲۲۲ حافظ: از سر کوی تو هر کو به ملالت برود
غزل شماره ۲۲۲ حافظ در سال‌های آخر دوره شاعری او سروده شده است. این غزل را بسیاری شارحان غزلی عرفانی…
غزل شماره ۲۲۱ حافظ: چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
غزل شماره ۲۲۱ حافظ بازگو کننده اندیشه‌های شاعری است که در پیری با خواهش‌های کم‌رنگ دل و نگرانی از کهولت…
غزل شماره ۲۲۰ حافظ: از دیده خون دل همه بر روی ما رود
غزل شماره ۲۲۰ حافظ احتمالاً در اوایل حکومت شاه شجاع سروده شده و به جز بیت سوم آن که مربوط…
غزل شماره ۲۱۹ حافظ: کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
غزل شماره ۲۱۹ حافظ حاصل دست‌ورزی‌های شعر و شاعری حافظ ۳۶ ساله است که در مدح خواجه عمادالدین محمود وزیر…
غزل شماره ۲۱۸ حافظ: در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
غزل شماره ۲۱۸ حافظ در دوران سخت حکومت امیر مبارزالدین سروده شده که به حکم جبر زمان حکومت، حافظ در…
غزل شماره ۲۱۷ حافظ: مسلمانان مرا وقتی دلی بود
غزل شماره ۲۱۷ حافظ در ایام پختگی شاعر سروده شده و در آن به تحول روحی خود بر اثر عشق…
غزل شماره ۲۱۶ حافظ: آن یار کز او خانه ما جای پری بود
غزل شماره ۲۱۶ حافظ یکی از غزل‌هایی است که شاعر درباره فراق (نه مرگ) شاه شیخ ابو اسحاق سروده و…
غزل شماره ۲۱۵ حافظ: به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود
غزل شماره ۲۱۵ حافظ پس از یک شب‌نشینی و حضور در مجلس شاه شجاع، در سال‌های اولیه که میان حافظ…
غزل شماره ۲۱۴ حافظ: دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
غزل شماره ۲۱۴ حافظ به یاد شاه شیخ ابواسحاق سروده شده و در بیت سوم از بت مشکین کلاله (لقب…