غزل شماره ۱۲۲ حافظ: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
غزل شماره ۱۲۲ حافظ از اهل خدا صحبت به میان می‌آورد. منظور از اهل خدا عارفانی است که مستقیماً با…
غزل شماره ۱۲۱ حافظ: هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
غزل شماره ۱۲۱ حافظ در زمان شاه شجاع و برای اظهار ارادت و تقرب به آن پادشاه سروده شده است.…
غزل شماره ۱۲۰ حافظ: بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
غزل شماره ۱۲۰ حافظ مانند بسیاری غزلیات با موسیقی کلام خواننده را مجذوب خود می‌کند. حافظ با استفاده از تشبیهات…
غزل شماره ۱۱۹ حافظ: دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
غزل شماره ۱۱۹ حافظ در مدت کوتاهی که شاه محمود بر شیراز مسلط و شاه شجاع متواری بود به طرفداری…
غزل شماره ۱۱۸ حافظ: آن کس که به دست جام دارد
غزل شماره ۱۱۸ حافظ یکی از سروده‌های ایام شباب شاعر است. حافظ برای مقابله با ریاکاری زاهدان هم‌دوره خویش پادشاهی…
غزل شماره ۱۱۷ حافظ: دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
غزل شماره ۱۱۷ حافظ در هنگام تسلط شاه محمود بر شیراز و دوره بیچارگی شاه شجاع سروده شده و حافظ…
غزل شماره ۱۱۶ حافظ: کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
غزل شماره ۱۱۶ حافظ برگرفته از غزل سلمان ساوجی است که حافظ در کمال بلاغت گویی آن را مجددا بازسازی…
غزل شماره ۱۱۵ حافظ: درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
غزل شماره ۱۱۵ حافظ غزلی است پخته و به نظر می‌رسد حاصل ایام کمال شاعر باشد. حافظ در ابتدا با…
غزل شماره ۱۱۴ حافظ: همای اوج سعادت به دام ما افتد
غزل شماره ۱۱۴ حافظ یک غزل عاشقانه است که در کمال بلاغت بیان شده و هر خواننده‌ای را که در…
غزل شماره ۱۱۳ حافظ: بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
غزل شماره ۱۱۳ حافظ صرفاً عاشقانه و بدون ایهام و اشارات عرفانی است و به نظر می‌رسد مربوط به ایام…
غزل شماره ۱۱۲ حافظ: آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
غزل شماره ۱۱۲ حافظ در رثای قوام‌الدین محمد صاحب عیار سروده شده است که خود و اجدادش همه در کار…
غزل شماره ۱۱۱ حافظ: عکس روی تو چو در آینه جام افتاد
غزل شماره ۱۱۱ حافظ از غزلیات عرفانی اوست که با زبان و اصطلاحات مخصوص حافظ سروده شده است. حافظ شعرش…