غزل شماره ۱۳۲ حافظ: به آب روشن می عارفی طهارت کرد
غزل شماره ۱۳۲ حافظ در اوایل حکومت امیر مبارز الدین سروده شده است و به مقابله با ریاکاران و زاهدنماها…
غزل شماره ۱۳۱ حافظ: بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
غزل شماره ۱۳۱ حافظ در یکی از شب‌های آخر ماه رمضان در زمان حکومت شاه شجاع و هنگامی که دشمنان…
غزل شماره ۱۳۰ حافظ: سحر بلبل حکایت با صبا کرد
غزل شماره ۱۳۰ حافظ در مدح خواجه کمال الدین ابوالوفا سروده شده که از رجال نیکنام قرن هشتم هجری است…
غزل شماره ۱۲۹ حافظ: اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
غزل شماره ۱۲۹ حافظ با نومیدی تمام سروده شده و شاعر در کمال مهارت، پختگی و احتیاط شرح احوال و…
غزل شماره ۱۲۸ حافظ: نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
غزل شماره ۱۲۸ حافظ در زمان تسلط شاه محمود بر شیراز سروده شده و شاعر از اینکه قدرتمندی موافق میل…
غزل شماره ۱۲۷ حافظ: روشنی طلعت تو ماه ندارد
غزل شماره ۱۲۷ حافظ در زمان شاه شجاع سروده شده و بعضی از شارحین معتقدند در بیت پنجم حافظ کنایه‌ای…
غزل شماره ۱۲۶ حافظ: جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
غزل شماره ۱۲۶ حافظ در زمان سلطنت امیر مبارزالدین و برای فرزند ولیعهدش سروده شده است. غزل با معانی و…
غزل شماره ۱۲۵ حافظ: شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
غزل شماره ۱۲۵ حافظ در استقبال از غزل سلمان ساوجی سروده شده که البته مضامین اشعار او را به نحوه…
غزل شماره ۱۲۴ حافظ: آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
غزل شماره ۱۲۴ حافظ در زمان اوج اختلاف او و شیخ زین الدین کلاه و هنگامی که به دستور شاه…
غزل شماره ۱۲۳ حافظ: مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
غزل شماره ۱۲۳ حافظ در رابطه با مطربی است که منظور همان عاشق است. مطرب عاشق از سوز عشق خود…
غزل شماره ۱۲۲ حافظ: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
غزل شماره ۱۲۲ حافظ از اهل خدا صحبت به میان می‌آورد. منظور از اهل خدا عارفانی است که مستقیماً با…
غزل شماره ۱۲۱ حافظ: هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
غزل شماره ۱۲۱ حافظ در زمان شاه شجاع و برای اظهار ارادت و تقرب به آن پادشاه سروده شده است.…