غزل شماره ۱۹۲ حافظ: سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند
غزل شماره ۱۹۲ حافظ در دوری از محبوب و به هوای او سروده شده است. برخی شارحان می‌گویند این غزل…
غزل شماره ۱۹۱ حافظ: آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
غزل شماره ۱۹۱ حافظ از زلف دراز و بلند و پر و پیچ و تاب محبوب سخن به میان می‌آورد…
غزل شماره ۱۹۰ حافظ: کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
غزل شماره ۱۹۰ حافظ از یار دور از دیده درخواست توجه به صورت نامه یا فرستاده‌ای را دارد. شاعر می‌گوید…
غزل شماره ۱۸۹ حافظ: طایر دولت اگر باز گذاری بکند
غزل شماره ۱۸۹ حافظ می‌گوید اگر بار دیگر بخت یاری کند، شاه شجاع به شیراز بازمی‌گردد. شاعر در بیت مطلع…
غزل شماره ۱۸۸ حافظ: مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
غزل شماره ۱۸۸ حافظ دلالت واضح بر این دارد که شاعر در اواخر عمر خود این غزل را سروده است…
غزل شماره ۱۸۷ حافظ: دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
غزل شماره ۱۸۷ حافظ محصول ایام جوانی و مربوط به زمان حکومت شاه شیخ ابواسحاق است که حافظ آرزوی تقرب…
غزل شماره ۱۸۶ حافظ: گر می فروش حاجت رندان روا کند
غزل شماره ۱۸۶ حافظ در مقام اعتراض به گفته‌های شاه نعمت الله ولی برآمده و محترمانه نظریات این عارف را…
غزل شماره ۱۸۵ حافظ: نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
غزل شماره ۱۸۵ حافظ در مقابله با ریاکاران سروده شده است. شاعر آرزو می‌کند که آیا کسی پیدا می‌شود که…
غزل شماره ۱۸۴ حافظ: دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
غزل شماره ۱۸۴ حافظ از تفسیر آیات قرآن و تشریح خلقت انسان بیان شده و ماحصل کلیه برداشت‌های علمی و…
غزل شماره ۱۸۳ حافظ: دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
غزل شماره ۱۸۳ حافظ با بیانی واضح و موجز حاصل دست‌رنج ریاضت‌های عرفانی و بینش معنوی خود را به بهترین…
غزل شماره ۱۸۲ حافظ: حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
غزل شماره ۱۸۲ حافظ در زمان تسلط شاه محمود بر شیراز و خطاب به شاه شجاع برای عزیمت مجدد به…
غزل شماره ۱۸۱ حافظ: بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
غزل شماره ۱۸۱ حافظ می‌گوید از این به بعد، تنها همنشین آن یار زیبا خواهم شد و همچنان عاشق او…