میلاد پیامبر اکرم (ص) آخرین پیامبر اخلاق

ستاره | سرویس مذهبی – سرانجام پس از قرن ها، انتظار عالم خلقت به سر آمد و بزرگ ترین هدايتگر انسان ها پا به عرصه وجود گذاشت. باران «رحمة للعالمين» باريدن گرفت، چشمه رافت و هدايت فوران نمود و نور محمدى عالم ملك و ملكوت را منور کرد.

 

میلاد پیامبر اکرم در چه شهری بود؟

امام على(ع) در رابطه با مكان تولد پيامبر فرموده اند: «مولده بمكة»

مكه اين شهر امن خدا، زادگاه آخرين سفير الهى بر خلايق گرديد. شهرى كه به واسطه دعاى ابراهيم محل امان و امن همه موجودات اعم از نبات و حيوان و انسان گرديد: «و اذ قال ابراهيم رب اجعل هذا البلد آمنا»

شهر مکه شرافتش را از میلاد پیامبر اکرم دريافت كرد: «لا اقسم بهذا البلد و انت حل بهذا البلد»؛ «اى پيامبر چون تو در اين شهر هستى به اين شهر قسم مى خورم.»

تعبير قرآن در آيات ابتداى سوره بلد نشان مى دهد كه مكه به خاطر اقامت پيامبر در اين شهر و تولدشان در آن، شرافت يافته و مورد قسم خداوند واقع گشته است.

 

 

تاریخ میلاد پیامبر اکرم

میلاد پیامبر اكرم را در عام الفيل معادل سال ۵۷۰ ميلادى گفته اند. روز ولادت ايشان ۱۷ ربيع الاول بوده است.

امام على (ع) در خطبه اى ميلاد پيامبر(ص) را اين گونه توصيف مى كنند: «كريما ميلاده» پيامبرى كه براى كرامت بخشيدن به انسانها مبعوث شده و غايت بعثت او انحصار در تتميم مكارم اخلاقى دارد، ميلاد او نيز همواره با كرامت و به دور از هر دنائت و پستى بوده است.

برنامه انبياء تكريم انسانهاست و چون دين اسلام اتم و اكمل اديان است و پيامبر براى تتميم كرامت ها پا به عرصه وجود نهاده، لذا در عالم وجود، ميلادى كريم تر از اين ميلاد رخ نداده است.

 

حوادث آسمانی مصادف با تولد حضرت محمد

با ميلاد پيامبر (ص) حوادث شگرف و تحولات عجيبى در زمين و آسمان پديد آمد. در روايتى از امام صادق (ع) نقل شده كه ابليس در آسمان هاى هفت گانه رفت و آمد مى كرد، وقتى عيسى(ع) متولد شد ابليس از سه آسمان محروم گرديد و در چهار آسمان ديگر آمد و شد داشت و با تولد پيامبر اكرم (ص) از رفت و آمد هفت آسمان محروم و ممنوع گرديد و ستارگان آسمان، شيطان را از آسمان مى راندند.

 

حوادث زمینی مصادف با ولادت حضرت رسول 

حوادثى نيز در زمين رخ داد. مهمترین آن ها عبارتند از:

• به لرزه در آمدن ايوان كسرى و فرو ريختن چهارده كنگره آن
• خاموش شدن آتشكده فارس
• خشك شدن درياچه ساوه
• سرنگون شدن بتها و اتفاقات ديگرى كه در كتب تاريخ اسلام به تفصيل بيان شده است.

 

 

نامگذاری پیامبر اکرم

در هفتمین روز پس از میلاد پیامبر اکرم، «عبدالمطلب‏» براى عرض سپاسگزارى به درگاه الهى گوسفندى کشت و گروهى را دعوت نمود و در آن جشن با شکوه که از عموم قریش‏ دعوت شده بودند، نام فرزند خود را «محمد» گذارد. وقتى از او پرسیدند: چرا نام فرزند خود را محمد انتخاب کردید، در صورتى که این نام در میان اعراب کم سابقه است؟ گفت: خواستم که در آسمان و زمین ستوده باشد.

قطعا الهام غیبى در انتخاب این نام بى‏دخالت نبوده است؛ زیرا نام محمد، اگر چه در میان اعراب معروف بود ولى کمتر کسى تا آن زمان به آن نام نامیده شده بود. طبق آمار دقیقى که بعضى از تاریخ نویسان به دست آورده‏اند، تا آن روز فقط ۱۶ نفر به این اسم نامگذارى شده بودند.

 

چرا پیامبر اکرم محمد نامیده شد؟

هر چه مصداق یک لفظ کمتر باشد، اشتباه در آن کمتر خواهد بود و چون کتاب هاى آسمانى، از نام و نشان و علایم روحى و جسمى او خبر داده بودند، باید علایم آن حضرت آن چنان روشن باشد که اشتباه در آن راه پیدا نکند. یکى از آن علایم، نام آن حضرت است که بعد از میلاد پیامبر اکرم مشخص گردیده است. باید مصداق آن به قدرى کم باشد، که راه هر گونه تردیدى را در تشخیص پیامبر گرامى از بین ببرد. مخصوصا هنگامى که بقیه اوصاف و علائم وى ضمیمه نام او گردد. در این صورت، به طور واضح کسى که انجیل و تورات از ظهور او خبر داده است، به خوبى شناخته خواهد شد.

 

 

شبهه علما در میلاد پیامبر اکرم

قرآن مجید، رسول گرامى را به دو و یا چند نام معرفى می‌کند. در سوره‌‏هاى آل عمران، محمد، فتح و احزاب، به ترتیب در آیه‏‌هاى ۱۳۸، ۲، ۲۹ و ۴۰، او را به نام‏«محمد» و در سوره ‏«صف» آیه ۶ به نام ‏«احمد» خوانده است. علت داشتن دو نام چنان که در تاریخ منعکس است این است که مادر رسول خدا،پیش از جدش، نام او را «احمد» گذارده بود.

بنابراین، آن چه را بعضى از خاورشناسان در مقام اعتراض گفته‌‏اند که: «انجیل‏»، به تصریح قرآن، در سوره‏ «صف آیه ۶»، ظهور پیامبرى را بشارت داده است که نام او احمد است نه محمد و شخصى که مسلمانان به رهبرى او معتقدند،نام او «محمد» است نه احمد،بى اساس است؛ زیرا قرآنى که پیامبر ما را به نام‏ «احمد» معرفى نموده است، در چند جا او را به نام‏ «محمد» خوانده است. اگر مدرک آنها براى تعیین نام این پیامبر، قرآن مجید باشد (چنان که هست)، قرآن او را به هر دو اسم نامیده و او را در جائى به نام محمد و در جاى دیگر «احمد» معرفى نموده است.