همه چیز درباره ورزش بانجی جامپینگ

تاریخچه جالب پیدایش بانجی جامپینگ

شواهد اینطور نشان می دهد که بانجی جامپینگ ابتدا در جزیره پنتکوست اقیانوس آرام دیده شد. در زمان جنگ جهانی غربی ها به این جزیره آمدند و با رسم عجیب مردم بومی رو به رو شدند. طبق افسانه ای که مردم این جزیره باور دارند، مردی به نام تامالی نسبت به همسر خود بد رفتاری می کرد، این رفتار ها تا جایی زیاد بود که همسر او تصمیم به فرار گرفت. زن برای پنهان شدن از دست شوهر خود از یک درخت بلند بالا رفت، اما مردم خیلی زود او را پیدا کردند و تامالی برای گرفتن همسر خود از درخت بالا رفت. در این زمان، زن شاخه های گیاه بالارونده را به قوزک پاهای خود بست و بلافاصله پس از اینکه شوهر قصد گرفتن او را داشت از درخت پایین پرید. همزمان، تامالی نیز پایین پرید تا زن را بگیرد اما با سر به زمین خود و از دنیا رفت.

 

بعد از این حادثه مردان جزیره تصمیم گرفتند تا پریدن با شاخه های بالارونده این درخت را یاد بگیرند تا یک بار دیگر فریب همسران خود را نخورند! آنها برای انجام این پرش ها یک سازه ۲۸ متری از چوب ساختند. این نوع پریدن به یک رسم تبدیل شد. زن و شوهر ها به این مکان می آمدند و شوهر پس از اعتراض و بدزبانی نسبت به همسر برای اثبات مردانگی خود از بالا به پایین می پرید. به مرور زمان این رسم جذابیت های زیادی پیدا کرد و توریست های زیادی به سمت این جزیره جذب شدند. غربی ها تا سال ۱۹۵۵ به وجود بانجی جامپینگ پی نبرده بودند.

تاریخ پیدایش بانجی جامپینگ در غرب به اول آوریل سال ۱۹۷۹ بر می گردد، زمانی که اعضای کلوب ورزش های خطرناک دانشگاه آکسفورد، به صورت غیر قانونی از بالای پل کلیفتون شهر بریستول انگلستان چندین بار بانجی جامپینگ انجام دادند. این عمل، در بین مردم انگلستان توجهات زیادی نسبت به خود جلب کرد. عاملان بانجی جامپینگ بریستول چندین روز به زندان محکوم شدند، اما شهرت بانجی جامپینگ از مرزهای بریتانیا نیز فراتر رفت. خیلی زود، سربازان آمریکایی در مورد این نوع پرش چیزهایی شنیدند و تصمیم به انجام بانجی جامپینگ گرفتند.

در سال ۱۹۸۹، ماجراجوی نیوزلندی، آلن جان هچت، که پرش های بانجی مشهور زیادی در جهان انجام داده است، اولین مرکز بانجی جامپینگ را در نیوزلند راه اندازی کرد. از آن زمان است که هچت به عنوان اعتبار بانجی جامپینگ در جهان شناخته می شود، البته نمی توان در آمد چشمگیر او را در نظر نگرفت. 

نکات قابل توجه در مورد تجهیزات بانجی جامپینگ

در پرش بانجی تنها با دو عامل رو به رو هستید: گرانش زمین و شجاعت. بنابراین تجهیزات کمی برای انجام آن مورد نیاز است. طناب مخصوص بانجی و دهنه هایی برای گرفتن بدن. طناب بانجی که نوعی طناب فنری بسیار انعطاف پذیر از جنس لاستیک های فشرده است، درون یک غلاف پنبه ای یا پلی‌پروپیلن بافته شده است. این طناب ظرفیت تحمل فشار و شوک ناگهانی را دارد. این طناب ها در سایز ها و قدرت های تحمل متنوعی تولید می شوند. بیشتر طناب های مجود بین ۱ تا ۳.۸ اینچ ضخامت دارند. بعضی از مراکز برکزارکننده بانجی تنها از یک طناب استفاده می کنند، این در حالی است که بعضی دیگر پنج یا شش طناب را به دهنه ها متصل می کنند. تجربه و علم نشان می دهد که به ازای هر ۲۲.۵ کیلوگرم یک طناب به دهنه متصل شود، اما ضخامت نیز نقش مهمی دارد.

وسیله بعدی مورد نیاز برای پرش بانجی یک دهنه است. دهنه مانند یک نگهدارنده آسیب فرد جلوگیری می کند. اصولا دو نوع دهنه وجود دارد: دهنه هایی که کل بدن را می گیرند – در اصطلاح “فول بادی” –  و دهنه هایی که مانند یک گیره برای قوزک پا عمل می کنند. دهنه های فول بادی می توانند یک تکه یا دو تکه باشند. این تکه ها با بندهای چسبی محکم به یکدیگر متصل می شوند. مانند یک جلیقه نجات، قسمت بالایی دهنه فول بادی دارای سوراخ هایی برای عبور دستها، شانه و گردن است. قسمت پایینی دهنه دور کمر را می گیرد، دقیقا مانند پوشیدن یک شلوارک. طناب بانجی به هر دو قسمت دهنه متصل می شود. نوع دوم دهنه تنها قوزک پا را نگه می دارد، در بعضی از موارد این قابلیت وجود دارد که کل ساق پا پوشش داده شود.

آیا بانجی جامپینگ خطرناک است؟

این مورد یکی از سوال هایی است که قطعا به ذهن شما می آید. پاسخ این است؛ از میلیون ها پرش بانجی که سالانه در سراسر جهان انجام می شود، تنها چندین مورد آسیب دیدگی و مرگ گزارش شده است. احتمال وجود خطر برای افراد حرفه ای این ورزش بسیار کم است. خطرهایی که احتمال رخ دادن آنها کم است شامل ساییدگی بدن در اثر فشار بین تجهیزات بانجی یا برخورد با طناب ها یا … . امروزه برای پیشگیری از این آسیب ها پوشش های محافظ متنوعی طراحی شده است. البته اگر به حرف های فرد راهنما به خوبی گوش دهید و تمامی موارد گفته شده را رعایت کنید براحتی و بدون آسیب دیدگی می توانید هیجان بسیار زیادی را تجربه کنید.