همه چیز درباره ورزش تکواندو

ستاره | سرویس ورزش – تکواندو یکی از با نظم ترین سنت ها و علمی ترین هنرهای رزمی کره جنوبی است که بر مواردی بیش از مهارت های فیزیکی متمرکز است. این رشته ای است که راه های افزایش قدرت روح و بهبود روابط زندگی را از طریق تمرین بدن و ذهن به ما نشان می دهد.  بیایید نگاه دقیقتری به معنای کلمه “Tae” “Kwon” “Do.” تکواندو متشکل از سه قسمت است که در املای انگلیسی نشان داده شده است، هرچند که در زبان کره ای یک کلمه است. “Tae” به معنی “پا”، “پای” یا “لگد” است؛ “کووان” به معنای “مشت” یا “مبارزه” است؛ و “دو” به معنی “راه” یا “نظم و انضباط” است. اگر ما این سه بخش را با هم قرار دهیم، می توانیم دو مفهوم مهم را در پشت “Tae Kwon Do” ببینیم. اول، تکواندو راه مناسب استفاده از مشت و پاها یعنی Tae و Kwon است. دوم، این ورزش یک راه کنترل خشم و یا آرام کردن دعوا و حفظ آرامش است. امروزه تکواندو یک ورزش جهانی است که شهرت زیادی را به خود اختصاص داده و سال های زیادی است که در میان بازی های رسمی المپیک قرار گرفته است.

تاریخچه و توسعه تکواندو

یکی از نخستین سرنخ های وجود تکواندو در نقاشی دیواری از یک آرامگاه است که در پادشاهی کره ای گوگوریو، بین ۳۷ سال قبل میلاد و سال ۶۶ میلادی ساخته شده است. طراحی این نقاشی نشان می دهد که دو چهره غیرمسلح در فرم ایستادن تکواندو با یکدیگر رو به رو شده اند. سایر طرح های موجود در آرامگاه نشان دهنده شخصیت هایی است که در حال شکستن آجر هستند و لباس هایی شبیه به فرم تکواندو امروزی بر تن دارند. پیشرفت تکواندو و تکنیک های آن با پیشرفت کشور کره توسعه یافته است. نمونه ها و تاریخچه تکواندو در طول قرن های مختلف، تقریبا در تمام سوابق پادشاهی های مختلف کره وجود دارد. 

بالاترین شکل هنر باستانی در سلطنت شیلا به دست آمد. این پادشاهی کوچک به طور مداوم با حملات و مخالفت از طرف مناطق بزرگتر و قوی تر مواجه می شد. پادشاه جین هونگ، پس از اعلام یک حکم پادشاهی، گروهی از نخبگان جنگجویان را به نام “هوراگان” یا “گل جوانان” تشکیل داد. هوراگان از پسران اربابان موجود در سلطنت تشکیل شد. آنها با دقت انتخاب شدند و به طور رسمی در تمام جنبه های مهارت های نظامی، از جمله جنگ غیر مسلح، که در آن زمان به عنوان Tae Kyon شناخته می شد، آموزش می دیدند. قابل توجه است که هوراگان نه تنها اهمیت توسعه قدرت بدنی آنها را زیر نظر داشت، بلکه کار بر قدرت ذهن و روح آنها نیز از اهمیت خاصی برخوردار بود. علاوه بر مبارزه و یادگیری تکنیک ها، جنگجویان جوان در زمینه تاریخ، شعر و فلسفه آموزش داده می شدند. کل روند آموزش به عنوان Hwarang Do شناخته شد. هوراگان نه تنها برای جنگ، بلکه برای زندگی روزمره نیز مهارت هایی را به دست آورند. این ویژگی به طور مستقیم به آموزش مدرن تکواندو مربوط می شود که در کنار مهارت های دفاع شخصی، شخصیت فرد بهبود یافته، انضباط و اعتماد به نفس ورزشکار بهبود پیدا می کند. این خصوصیات برای انجام هر کاری در زندگی مفید است.

پس از سلسله شیلا، سلسله کوریو (۹۳۵ میلادی – ۱۳۵۲ میلادی) به نام کره نامگذاری شد. تمرین هنرهای رزمی، که تحت عنوان Subak Do شناخته می شود، به عنوان یک ورزش سازمان یافته با قوانین دقیق شناخته می شود. خانواده سلطنتی مسابقات و رقابت های زیادی را حمایت کردند و هنرهای رزمی دریشه عمیقی در فرهنگ کره پیدا کرد.

معرفی تکواندو در ایالات متحده در طول دهه ۱۹۵۰ آغاز شد، زمانی که تعدادی از مدرسان ارشد پیشرو به منظور گسترش هنر به آمریکا رفتند. در طول چند دهه بعد از آن، تکواندو نه تنها به عنوان یک هنر رزمی، بلکه به عنوان یک ورزش بین المللی محبوبیت زیادی پیدا کرد. در سال ۱۹۷۳، کره اولین مسابقات قهرمانی تکواندو را برگزار کرد. در همان سال، فدراسیون جهانی تکواندو (WTF) به عنوان هیئت بین المللی جنبه های این ورزش تاسیس شد. امروزه ۱۲۰ کشور مختلف به عنوان اعضای WTF در این فدراسیون بی المللی وجود دارند. با وجود بیش از ۲۰ میلیون ورزشکار تکواندو در جهان، این ورزش به پرطرفدارترین ورزش رزمی بین المللی تبدیل شده است. ورود تکواندو به رقابت های المپیک به بازی های سال ۱۹۹۸ سئول باز می گردد، زمانی که این هنر رزمی مورد استقبال بسیاری از کشورها قرار گرفته بود. در المپیک سیدنی ۲۰۰۰، تکواندو به یک رقابت ورزشی مدال آور تبدیل شد، چراکه از آن زمان تابحال هر ورزشکار می تواند به صورت فردی برای رسیدن به یک مدال طلا مسابقه دهد.

تجهیزات و لوازم تکواندو

دانش آموز تکواندو معمولا یک لباس توبوک (dobok) اغلب سفید، اما گاهی سیاه (یا رنگ های دیگر)، با یک کمربند در اطراف کمر می پوشد. لباس سفید به خاطر رنگ سنتی ورزش در نظر گرفته می شود و برای مراسم های رسمی مانند تست های کمربندی و ارتقا سطح استفاده می شود. لباس های رنگی اغلب به تیم های خاص (مانند تیم های رهبری) و یا مربیان سطح بالاتر اختصاص دارد. با وجود واضح ترین تفاوت هایی که در سبک ژاکت وجود دارد، حداقل دو نوع توبوک وجود دارد: (۱) توبوک جلو ضربدری سبک هیانگ (۲) توبوک یقه هفتی پومسه. توبوک سنتی سبک هيانگ ITF، داراي یک يقه باز بوده که قسمت چپ بر روی قسمت راست قرار می گيرد. در قسمت پايين پيراهن و آستين ها نيز نوارهای سياه ديده می شود. از طرف دیگر، توبوک تکواندو سبک پومسه لباسی است که برای همه آشناست.

رنگ کمربند و هر علامت آن نشانگر درجه دانشجویی است. باشگاه های مختلف و مدارس از رنگ های مختلف برای کمربند استفاده می کنند. به طور کلی، هر چه رنگ تیره تر، رتبه بالاتر است. تمرینات تکواندو به طور سنتی با پای برهنه انجام می شود، هرچند گاهی اوقات ممکن است کفش های رزمی پوشیده شود. به ترتیب؛ کمربند سفید (پک تی)، کمربند زرد (نورانگ تی)، کمربند سبز (نوک تی)، کمربند آبی (چونگ تی)، کمربند قرمز (هونگ تی)، کمربند مشکی (هوک تی). وجود یک نوار باریک از کمربند بالاتر بر روی کمربند پایین تر نشانه آمادگی برای ورود به سطح بالاتر و بستن کمربند جدید است. اصطلاح دان مختص رنگ مشکی است. کمربند مشکی دارای ۱۰ دان است.

مدرسه یا مکانی که در آن دستورالعمل های تکواندو آموزش داده می شود، دوجانگ (dojang) نامیده می شود. اصطلاح دوجانگ، به طور خاصی اشاره به زمین و فضای درون مدرسه که در آن آموزش هنرهای رزمی انجام می شود، دارد. این کلمه گاهی اوقات به عنوان ورزشگاه ترجمه می شود. به طور معمول استفاده از اصطلاح دوجانگ اغلب برای اشاره به کل مدرسه یا آموزشگاه تکواندو استفاده می شود. یک دوجانگ مدرن اغلب شامل کفپوش های نرم و ضربه گیر است، و اغلب از رنگ قرمز و آبی در کف برای نشان دادن رنگ های سنتی و اصیل تکواندو بهره می گیرد. بعضی از دوجانگ ها چوبی هستند. فضای اطراف زمین، معمولا با اقلامی مانند پرچم، آگهی ها، کمربندها، موارد آموزشی و کلاسیک سنتی تزئین شده است. دوجانگ محل تمرین است، اما اصطلاح شیابچانگ برای تشک زمین مسابقات است.

سبک های اصلی تکواندو

۱. فرم یا پومسه: Poomsae یا پومسه مجموعه ای از حرکات است که شامل موقعیت های مختلف بنیادی، بلوک ها، مشت ها و لگدهای منطقی در یک نظم معنی دار در پاسخ به حملات مهاجمین خیالی چندگانه مرتب شده اند. هر الگوی پومسه شامل دنباله ای از حرکات ثابت است که معنای فلسفی دارد و هر پومسه کار دارای شخصیت خاص و کیفیت مشخص است. این سبک روش حرکات تکواندو، هماهنگی و نظم و انضباط را به تکواندو کار تعلیم می دهد. مسابقات پومسه در سطح ملی و بین المللی برگزار می شود.

۲. کیورگی: اصطلاح کیورگی به مسابقات تگواندو مربوط می شود. این رقابت ها در ۳ راند ۲ دقیقه ای انجام می شود. تکواندو کاران بر روی شیاپچانگ حاضر می شوند و یک داور وسط و ۴ داور در اطراف کار قضاوت مبارزه دو ورزشکار را بر عهده می گیرند. سطح محافظت در مسابقات بسیار ویژه است و هر تکواندو کار باید از کلاه، هوگو، کاپ، محافظ لثه، ساق بند و … استفاده کند. هوگو یک ضربه گیر است که از قفسه سینه و شکم تکواندو کار محافظت می کند. امروزه برای کاهش خطای داور، از هوگو های الکترونیکی استفاده می شود.

۳. هان مادانگ: سبک هان مادانگ یک سبک عمومی است. شکستن اشیا سخت، دفاع شخصی و نوعی پومسه ایروبیک از شاخه های هان مادانگ است که در یک گردهمایی بزرگ خانواده تکواندو برگزار می شود. مسابقات هان مادانگ بخش وسیعی از مهارت های تکواندو را به نمایش می گذارد. تکنیک های پایه پومسه، ابداعات تکواندو و … از مواردی هستند که در مسابقات هان مادانگ بسیار مورد توجه هستند. در این سبک اصول پومسه به صورت ابداعی و ایروبیک همراه با پخش موسیقی و ایجاد صحنه های جذاب به نمایش گذاشته می شود. این کار در معرفی تکواندو به جهان نقش مهمی دارد.