معرفی ورزش بولینگ و روش بازی آن

ستاره | سرویس ورزش – بولینگ از جمله فعالیت‌‌های ورزشی است که به عنوان یک تفریح سالم و رقابت طلب بین جوانان محبوبیت خاصی دارد. این ورزش اخیرا در کشور ما طرفداران زیادی پیدا کرده و بسیاری آن را به‌ صورت حرفه‌ای دنبال می‌کنند. بولینگ از جنبه تفریحی بسیار مناسب است، چرا که هزینه‌های آن ارزش لذت بردن از این ورزش را دارد. از طرفی، انجام آن به صورت گروهی و به همراه خانواده نیز امکان پذیر است.

 

برخلاف باور عموم مردم که بولینگ را یک ورزش تازه و نو ظهور تصور می‌کنند، این ورزش قدمتی تاریخی دارد. با مرور تاریخچه بولینگ متوجه می‌شویم که در عصر باستان این ورزش به شیوه‌های مختلف و با قوانین متفاوت انجام می‌شده است. بولینگ ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، در مصر باستان به عنوان یک بازی وجود داشته و بازی‌های اولیه توسط یک سنگ گرد به‌ جای توپ انجام می‌گرفته است. در کشور دانمارک توپ گرد سنگی از فاصله ۲۰ متری به سمت هدف‌های سنگی پرتاب می‌شده که همین فاصله امروز یکی از قوانین بولینگ محسوب می‌شود. مسابقات بولینگ ابتدا در کشور‌های حوزه اسکاندیناوی انجام شد، سپس به کشور آمریکا راه یافت. این ورزش در قرن ۱۹ شهرت بسیاری پیدا کرد. انجمن ملی بولینگ برای اولین بار در آمریکا تاسیس شد. فدراسیون جهانی بولینگ (FIQ) در سال ۱۹۵۲ تاسیس شد و در حال حاضر حدود صد میلیون بازیکن عضو این فدراسیون هستند.

 

 

به اهداف بازی بولینگ “پین” گفته می‌شود. جنس پین از چوب است و لایه‌ای پلاستیکی آن‌ها را می‌پوشاند. ۱۰ عدد پین به صورت عمودی، در ردیف‌های منظم پشت سر هم قرار می‌گیرند.

 

 

کفش بولینگ باید دارای یک کف چرمی باشد تا اصطکاک خوبی با زمین برقرار کرده و از سرخوردن بازیکن جلوگیری کند.

 

توپ بولینگ سه سوراخ روی سطح خود دارد تا ورزشکار انگشت‌های خود را در آن فرو برده و آن را پرتاب کند.

 

هر سالن بولینگ تقریبا از ۱۰ خط پرتاب یا “لاین” تشکیل شده است. در هر لاین حداکثر چهار نفر می‌توانند قرار بگیرند. کف سالن کاملا پارکت است. قسمت میانی لاین تا یک سوم انتهایی را روغن می زنند تا توپ سر بخورد. دو قسمت کناری لاین را کاتر یا جوب می گویند. اگر توپ وارد آن‌ها شود به پین‌ها برخورد نخواهد کرد.

 

 

روش پرتاب توپ بدین صورت است که بازیکن باید پشت خط شروع قرار بگیرد و تا خطی که به آن “فورلاین” گفته می‌شود گام بردارد، سپس توپ را بر روی زمین پرتاب کند. فاصله گام برداشتن پنج متر است و بازیکن باید توجه کند که هیچ یک از پاها بر روی خط فورلاین قرار نگیرد، وگرنه حرکت خطا محسوب شده و امتیازی در نظر گرفته نمی‌شود.

 

 

اگر یک بازیکن بتواند در اولین حرکت تمام ۱۰ پین را بیاندازد، به این حرکت “استرایک” گفته می‌شود. اما اگر در حرکت اول چند پین باقی بماند و در حرکت دوم تمامی پین‌ها ریخته شوند به این حرکت “اسپر” گفته می‌شود.

 

پین‌ها به صورت یک مثلث متساوی الاضلاع و در چهار ردیف چیده می‌شوند. هر پین شماره مخصوص به خود را دارد. پین شماره یک در نوک مثلث و پین‌های بعدی به ترتیب شماره، از چپ به راست، با فاصله کم کنار یکدیگر قرار می‌گیرند.

بولینگ در ۱۰ نوبت انجام می‌شود. به هر نوبت یک فریم گفته می‌شود. در هر نوبت بازیکن می‌تواند دو بار توپ را برای انداختن تمام پین‌ها پرتاب کند.

 

ایران در سال ۱۳۴۸ به عضویت فدراسیون جهانی بولینگ درآمد. شش سال بعد اولین مقام بین المللی این رشته توسط کامبیز کیانی که به مقام سوم جهانی نایل شد، به دست آمد. بعد از انقلاب در سال ۱۳۸۰ فدراسیون بولینگ در ایران تحت عنوان فدراسیون بولینگ و بیلیارد تاسیس شد و مسیر پیشرفت در این ورزش برای بازیکنان حرفه‌ای هموارتر شد.

منابع: سایت راسخون، نوجوانشاد، برترینها